Καραμπόλα...

First I was afraid, I was petrified. Μετά καταφέραμε και σταματήσαμε το αμάξι προτού πέσουμε πάνω στον μπροστινό μας. Ο από πίσω μας δεν ήταν εξίσου επιτυχής. Πρώτη σύγκρουση (τριπλή). Από αριστερά πέρασε ένα ιπτάμενο αμάξι. Ευτυχώς μας μάζεψε μόνο καθρέπτη. Τελικά όλα καλά. Μόνο που το αυτοκίνητο του αδερφού μου δεν έχει πια κώλο. Του τον έβαλαν μέσα :Ρ
I will survive. And I did... Πάλι καλά. Αλλά πονάω παντού ρε πούστη μου.

Οι φίλοι μου που με βρήκαν.

Καιρό τώρα γκρινιάζω. Γκρινιάζω-γκρινιάζω-γκρινιάζω και τελειωμό δεν έχω. Για το ότι δεν ξέρω ποιά είμαι, για το ότι δεν ξέρω που πάω και άλλες λοιπές πίπες χρώματος μπλέ ηλεκτρίκ.
Δεν πάει πολύ καιρός που γνώρισα δυο εξαιρετικούς ανθρώπους που μπήκαν στην ζωή μου σαν σίφουνες, έφεραν τα πάνω κάτω και ω!-τι-εκπληξη! μου θυμήσαν πράγματα που είχα φροντίσει με πολύ κόπο να τα θάψω στην πίσω αυλή του μυαλού μου. Αυτά τα παιδιά τα αγάπησα λες και τα γνωρίζω όλη μου τη ζωή. Ίσως γιατί απλά βοήθησαν στο να ξαναγεννηθώ.
Το βιντεάκι που ακολουθεί είναι από το promo του μαγαζιού που δουλέυουν στην Ιταλία. Οι φίλοι μου είναι ο πρώτος που εμφανίζεται καθώς επίσης και η τελευταία. Ο Loah και η Wilbi. Ή αλλιώς ο Leonardo και η Simona. Σας ευχαριστώ πολύ μικρά μου. Σμουυυυυυυυυυτς!!!

Καταγγελία

Καταρχάς καλημέρα σααααας! Εύχομαι να είσαστε όλοι καλά και να λιάζετε τα κορμιά σας σε υπέροχες παραλίες και όχι να στέκεστε μπροστά στο pc και να καταγγέλετε τα αίσχη που έζησα εγώ τις προάλλες.
Είχα πάει Θεσσαλονίκη για κάτι δουλειές και όπως είναι λογικό έλαβα αρκετές παραγγελίες για τρίγωνα. Καλό κορίτσι είμαι, χατήρια δεν χαλάω εύκολα, οπότε φτάνοντας εκεί και τελειώνοντας τις δουλειές μου, ξεχύθηκα στους δρόμους της Θεσσαλονίκης για να αγοράσω τα αναθεματισμένα τα τριγωνάκια. Μην ξέροντας σε ποιο ζαχαροπλαστείο να πάω, πήρα τηλέφωνο μια Σαλονικιά γνωστή μου και με προέτρεψε να πάω στον Τερκενλή. Τα τσουρέκια του είναι φημισμένα οπότε δεν αμφέβαλα ούτε στιγμή για την ποιότητα των τριγωνακίων του. Αγόρασα αρκετά κιλά, τα ζαλώθηκα σαν το γαϊδούρι και πήρα τον δρόμο της επιστροφής.
Καθώς ο δρόμος είναι αρκετά μακρύς, κάποια στιγμή με πήρε ο ύπνος. Δεν ξέρω πόσο κοιμόμουν, απλά ξέρω πως ξύπνησα με μια τρελή υπογλυκαιμία. Ανοίγω το κουτί και αρπάζω ένα τριγωνάκι. Είναι περιττό να σας πω πως μου τρέχαν στην κυριολεξία τα σάλια. Και πάλι καλά να λέω, καθώς αν δεν υπήρχε περίσσια σιέλου στο στόμα μου, μπορεί και να είχα πνιγεί και να μην το μαθαίνατε ποτέ και να αναρωτιόσασταν μια ζωή τι να απέγινε εκείνη η τόσο καλή και γλυκειά κοπέλα με το φλογερό ταμπεραμέντο, την απίστευτη προσωπικότητα, το πηγαίο και αστείρευτο χιούμορ, την γοητεία, την τσαχπινιά και ένα σωρό άλλες μαλακίες που μου αρέσει να λέω για τον εαυτό μου και να χαζοχαίρομαι μόνη μου.
Φρίκη! Προδοσία! Αίσχος! Η μούργα, τα καθιζήματα και οι αρκουδέιδες όλου του κόσμου! Το τριγωνάκι ήταν άδειο. Είχε απλά ένα τσουλουφάκι κρέμα, μια μικρή τουφίτσα, η οποία εκτελούσε καθαρά διακοσμητικούς σκοπούς τόσο μικρή που ήταν. Όλο το υπόλοιπο τρίγωνο ήταν σκέτη σφολιάτα, σοροπιασμένη μεν, όχι επαρκώς δε. Αποτέλεσμα να μου ανέβει το αίμα στο κεφάλι, να κινδυνεύω να πνιγώ καθώς η σφολιάτα δεν κατέβαινε με τίποτα, όπως ακριβώς και η προσβολή. Έγινε ο Τερκενλής φίρμα και μπορεί να πουλάει ότι αηδία του καπνίσει χωρίς να νοιάζεται για το κοινό που τον προτιμάει. Αχ, ban που πάει χαμένο! Και δεν σας λέω πόσο πήγε το μαλλί. Τα τριγωνάκια αν είναι ωραία είναι πραγματικά ένας γευστικός οργασμός. Αλλά να πληρώσω το μαλλί και να βγώ με τουφίτσα, Εεε! αυτό πάει πολύ. ..