Οι φίλοι μου που με βρήκαν.

Καιρό τώρα γκρινιάζω. Γκρινιάζω-γκρινιάζω-γκρινιάζω και τελειωμό δεν έχω. Για το ότι δεν ξέρω ποιά είμαι, για το ότι δεν ξέρω που πάω και άλλες λοιπές πίπες χρώματος μπλέ ηλεκτρίκ.
Δεν πάει πολύ καιρός που γνώρισα δυο εξαιρετικούς ανθρώπους που μπήκαν στην ζωή μου σαν σίφουνες, έφεραν τα πάνω κάτω και ω!-τι-εκπληξη! μου θυμήσαν πράγματα που είχα φροντίσει με πολύ κόπο να τα θάψω στην πίσω αυλή του μυαλού μου. Αυτά τα παιδιά τα αγάπησα λες και τα γνωρίζω όλη μου τη ζωή. Ίσως γιατί απλά βοήθησαν στο να ξαναγεννηθώ.
Το βιντεάκι που ακολουθεί είναι από το promo του μαγαζιού που δουλέυουν στην Ιταλία. Οι φίλοι μου είναι ο πρώτος που εμφανίζεται καθώς επίσης και η τελευταία. Ο Loah και η Wilbi. Ή αλλιώς ο Leonardo και η Simona. Σας ευχαριστώ πολύ μικρά μου. Σμουυυυυυυυυυτς!!!