Αν θα έπρεπε να βάλω ταμπελάκι στον εαυτό μου, θα με χαρακτήριζα ως ηδονίστρια. Προτιμώ την ηδονή από τον πόνο. Και δεν μιλάω σεξουαλικά. Μιλάω για τις επιλογές στη ζωή μου. Πάντοτε από τον εύκολο δρόμο, χωρίς κόπο, με απολαύσεις εφήμερες.
Συνήθως το να είσαι ηδονιστής (με την φιλοσοφική έννοια) προϋποθέτει ή ίσως δημιουργεί τις συνθήκες ώστε να είσαι άθεος. Έχεις συνείδηση, αλλά διαφορετικού επιπέδου από κάποιον που πιστεύει σε κάποιο θεό (ο οποίος πάντα απαιτεί από εσένα να ακολουθήσεις ένα πρότυπο συμπεριφοράς, ανάλογα με το θρήσκευμά σου). Και για να μην παρεξηγηθώ όταν λέω διαφορετικού επιπέδου συνείδηση, δεν εννοώ πιο αυστηρή ή πιο χαλαρή. Εννοώ απλά ότι είναι υποκινούμενη από διαφορετικές δυνάμεις, ακόμα και όταν την διέπουν οι ίδιες αρχές.
Τα πραγματικά προβλήματα όμως ξεκινάνε όταν παρά την ηδονιστική μου φύση, πιστεύω πραγματικά στο θεό. Οι επιλογές μου, όσο "αναπαυτικές" και να είναι σκοντάφτουν πάντοτε στην έννοια του καλού και του κακού, του σωστού και του λάθους. Ηρεμία του νου και της ψυχής δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Είτε διαλέγω τον εύκολο δρόμο και η συνείδησή μου μου τις ρίχνει στα αυτιά, είτε διαλέγω τον δύσκολο και το μυαλό μου διαμαρτύρεται τι το ξύπνησα τώρα και καλά κοιμόταν.
Ειλικρινά δεν ξέρω πως να ξεφύγω από αυτό το προσωπικό μου υπαρξιακό αδιέξοδο. Μάλλον θα πρέπει να κάνω πιο σοβαρές προσπάθειες να γίνω σωστότερος άνθρωπος. Πιο ενεργός, λιγότερο τεμπέλης, λιγότερα λόγια, περισσότερες πράξεις και ουσία. Ή μήπως να αφεθώ σαν τον κλέφτη την άνοιξη και όπου με πάει ο άνεμος, ανεξάρτητα από τις επιπτώσεις? Και αν αυτές επηρρεάζουν τους ανθρώπους που αγαπώ και νοιάζομαι? Αν αυτές επηρρεάζουν την ποιότητα της ζωής μου? Μαλλόν ο ηδονισμός είναι μια έννοια καπαρωμένη μόνο για τους έχοντες αρκετά ώστε να εξαγοράσουν τις ενοχές.
Μήπως τελικά είμαι απλά μαζόχα και το μόνο που θέλω είναι να βρίσκομαι πάντα σε ένα αδιέξοδο, σε ένα δράμα, προκειμένου να δικαιολογώ τον εαυτό μου για την αδράνεια μου?
Συνήθως το να είσαι ηδονιστής (με την φιλοσοφική έννοια) προϋποθέτει ή ίσως δημιουργεί τις συνθήκες ώστε να είσαι άθεος. Έχεις συνείδηση, αλλά διαφορετικού επιπέδου από κάποιον που πιστεύει σε κάποιο θεό (ο οποίος πάντα απαιτεί από εσένα να ακολουθήσεις ένα πρότυπο συμπεριφοράς, ανάλογα με το θρήσκευμά σου). Και για να μην παρεξηγηθώ όταν λέω διαφορετικού επιπέδου συνείδηση, δεν εννοώ πιο αυστηρή ή πιο χαλαρή. Εννοώ απλά ότι είναι υποκινούμενη από διαφορετικές δυνάμεις, ακόμα και όταν την διέπουν οι ίδιες αρχές.
Τα πραγματικά προβλήματα όμως ξεκινάνε όταν παρά την ηδονιστική μου φύση, πιστεύω πραγματικά στο θεό. Οι επιλογές μου, όσο "αναπαυτικές" και να είναι σκοντάφτουν πάντοτε στην έννοια του καλού και του κακού, του σωστού και του λάθους. Ηρεμία του νου και της ψυχής δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Είτε διαλέγω τον εύκολο δρόμο και η συνείδησή μου μου τις ρίχνει στα αυτιά, είτε διαλέγω τον δύσκολο και το μυαλό μου διαμαρτύρεται τι το ξύπνησα τώρα και καλά κοιμόταν.
Ειλικρινά δεν ξέρω πως να ξεφύγω από αυτό το προσωπικό μου υπαρξιακό αδιέξοδο. Μάλλον θα πρέπει να κάνω πιο σοβαρές προσπάθειες να γίνω σωστότερος άνθρωπος. Πιο ενεργός, λιγότερο τεμπέλης, λιγότερα λόγια, περισσότερες πράξεις και ουσία. Ή μήπως να αφεθώ σαν τον κλέφτη την άνοιξη και όπου με πάει ο άνεμος, ανεξάρτητα από τις επιπτώσεις? Και αν αυτές επηρρεάζουν τους ανθρώπους που αγαπώ και νοιάζομαι? Αν αυτές επηρρεάζουν την ποιότητα της ζωής μου? Μαλλόν ο ηδονισμός είναι μια έννοια καπαρωμένη μόνο για τους έχοντες αρκετά ώστε να εξαγοράσουν τις ενοχές.
Μήπως τελικά είμαι απλά μαζόχα και το μόνο που θέλω είναι να βρίσκομαι πάντα σε ένα αδιέξοδο, σε ένα δράμα, προκειμένου να δικαιολογώ τον εαυτό μου για την αδράνεια μου?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου