Πόσο μαλακισμένες σκέψεις πιάνω τον εαυτό μου να κάνει? Αφήνομαι να παρασυρθώ σε τέτοιους συνειρμούς που φτάνω τον εαυτό μου στα πατώματα. Αρνούμαι να ξαναμπώ σε αυτό το τριπάκι. Τώρα πια θυμάμαι.
Θυμάμαι πως ήταν πρίν. Όταν δεν είχα δασκαλευτεί για χρόνια να απαιχθάνομαι όλο μου το είναι. Να σιχαίνομαι κάθε τι που αποτελεί κομμάτι του ποιά είμαι, που ήμουν, που πάω. Τον τελευταίο καιρό έβγαλα από τον σκουπιδοτενεκέ της ζωής μου τα κομμάτια μου. Τα άπλωσα στο πάτωμα και με πολύ υπομονή, τα καθάρισα ένα-ένα και προσπάθησα να τα ξαναταιριάξω. Ένα-δυο κομμάτια λείπουν (άγνωστη η κατάληξή τους), μερικά άλλα έχουν γίνει θρύψαλλα τελείως και δεν μαζεύονται με τίποτα (αιωνία τους η μνήμη), αλλά σε γενικές γραμμές νόμιζα πως τα είχα βάλει στη θέση τους. Με ξαναέστησα, με κοίταξα από εδώ, με κοίταξα από εκεί, μια χαρά ήμουν. Στην αρχή δειλά, έπειτα ξεθάρρεψα, άρχισα ξανά να υπάρχω. Άρχισα να μετράω. Όχι για κανέναν άλλο. Αυτό μου είναι παντελώς αδιάφορο. Για μένα ξανάρχισα να μετράω. Και όσο κράτησε αυτό, όσο τα κομμάτια στέκονταν στη θέση τους, όλα ήταν δυνατά. Όλα μπορούσαν να γίνουν και όλα μπορούσα να τα καταφέρω. Και όντως πόση ενέργεια είχα? Και πόσα πράγματα μου συνέβησαν? Και πόση καλή διάθεση είχα απέναντι σε όλα και σε όλους?
Φταίει η κόλλα? Έπρεπε να καθίσω και άλλο ακίνητη να στεγνώσω τελείως? Νιώθω ένα-ένα τα κομμάτια μου να διαλύονται ξανά. Ζητιανέυω λίγη αγάπη λες και εξαρτάται όλη μου η ζωή από αυτό, και όταν, από τους ανθρώπους που τη ζητάω, μου δίνεται και με το παραπάνω (και κυρίως όχι επειδή την ζητάω αλλά αυ-το-βού-λως!), συμπεριφέρομαι λες και δεν είμαι άξια της αγάπης τους. Λες και μου πέφτει πολύ.
Τι θέλω πια? Εδώ βαρκούλες καίγονται (και όχι μόνο) και το μ**** χτενίζεται. Κάνω σαν κάτι μαλακισμένες γκόμενες που τις ιστορίες τους τις περιγράφουν στο Cosmopolitan. Και ένας Θεός ξέρει πόσο απεχθάνομαι την όλη φάση "Cosmogirl". (<-Αυτό ειπωμένο με Massaputses, Boston προφορά). Είμαι τόσο ανυπόμονη να δω ποιός είναι ο δολοφόνος (κάτι μου λέει πως είναι ο μπάτλερ), αλλά κλείνω τα μάτια μου και δεν βλέπω την ταινία. Κάνω σαν δίχρονο πιτσιρίκι που δεν έχει αποφασίσει αν θέλει καραμέλα ή όχι, αν του αρέσει η γεύση, ή αν τελικά θέλει τσίχλα ή γλυφιτζούρι. Το μόνο που κάνει είναι να χτυπιέται, να ουρλιάζει και να τσιρίζει σαν μανιασμένο. Ωριμότης μηδέν!
Μου φαίνεται πως έχω πολλά θεματάκια να λύσω ακόμα με την πάρτη μου. Σκατά! Και για λίγο νόμιζα πως ήταν όλα καλά. Εύχομαι να είναι απλά μια μεταμεσονύχτια φρίκη εν μέσω εξεταστικής και όχι κάτι το ουσιαστικό. Ψέμματα. Δεν έυχομαι. Προσεύχομαι. Γιατί τώρα θυμάμαι. Δεν ξέρω αν αυτό είναι κατάρα ή ευλογία. Το μόνο σίγουρο είναι πως εγώ εκεί πίσω, στην προσωπική μου Ιερά εξέταση, όπου είμαι και δικαστής, και δήμιος, και κοινό, αλλά κυρίως θύμα δεν θέλω να ξαναπάω. Τέλος.-
