Όλα στο 7

Παραμονές πρωτοχρονιάς. Ατενίζω το 2007 και έχω μια προαίσθηση πως αυτή η χρονιά μου πάει. Έχει γίνει σλογκανάκι με την κολλητή μου πως τα ποντάρουμε "όλα στο 7". Με πραγματική πίστη. Και το 7 μπαίνει. Και αρχίζουνε τα όργανα να παίζουνε για μέεεενα (έκαψα κι απόψε μια καρδιάααααααα). Το ένα χαστούκι μετά το άλλο. Φαπ-φαπ! Τρεκλίζω, παραπατώ, γραπώνομαι, λυγίζω, διαγράφω, προσθέτω. Και ξανά χαστούκια. Από όλες τις μεριές. Άλλα τα περιμένω, άλλα έρχονται σαν την απόλυτη εκπληξη. Φαπ-φαπ! Και πάλι από την αρχή να προσπαθώ να σταθώ στα πόδια μου. Το πιο επώδυνο reality check της ζωής μου. Μάλλον το μοναδικό reality check της ζωής μου.

Απολογισμός: Βάζω φακιόλι και ποδιά και διώχνω την σκαρταδούρα της ζωής μου. Δεκάδες άτομα τρώνε Χ. Ο κοινωνικός μου κύκλος, άρχίζει να μοιάζει με τελεία, παρά με κύκλο. Αλλά είμαι πολύ χαρούμενη γι'αυτό. Έτσι έχω την δυνατότητα να ελέγχω καλύτερα τα δεδομένα της ζωής μου. Αλλά η ζωή δεν είναι στατική (πάλι καλά εδώ που τα λέμε!). Και αφήνω νέους ανθρώπους να πλησιάσουν. Νέα δεδομένα στον χώρο και τον χρόνο μου. Νέα δεδομένα στη ζωή μου. Ε και? Τι διαφορά κάνει το τώρα από το πρίν? Έμαθα κάτι από αυτή τη χρονιά? Ή μήπως όλα ήταν λόγια του αέρα? Στο πρώτο post γράφω πως αρνούμαι πεισματικά να μάθω από τα λάθη μου. Μήπως αυτό είναι το μοναδικό μάθημα που οφείλω να μάθω? Μήπως τελικά οφείλω να μαθαίνω από τα λάθη μου?
Όλα στο 7 λοιπόν! Και στις μάσκες που έπεσαν, και στις συμπεριφορές που ξεσκεπάστηκαν και στους ανθρώπους που με γονάτισαν και σε όσους στάθηκαν δίπλα μου. Και πάνω απ'όλα, στα λάθη μου και στα γαμημένα τα μαθήματα που πρέπει επιτέλους να μάθω.