Προφανώς έχουν αγριέψει τα πράγματα. Αλλιώς δεν μπορώ να το κατανοήσω. Γιατί φοβόμαστε να δείξουμε στους άλλους ότι τους συμπαθούμε; Διαρκώς κρατάμε πισινές. Είναι πιθανό στο παρελθόν να την έχουμε πατήσει και να φοβόμαστε να ανοιχτούμε. Αλλά ειλικρινά, δεν ξέρω κατά πόσο μου αρέσει να ζω φυλακισμένη σε ένα καβούκι. Δεν λέω! Προσφέρει προστασία, αλλά περιορίζει το εύρος κινήσεων. Περιορίζει την έκφραση των πραγματικών δυνατοτήτων μας. Ίσως να τα σκέφτομαι αυτά για να μην απογοητεύομαι. Ότι δηλαδή, οι άνθρωποι φοβούνται να δώσουν και όχι ότι είναι κενοί συναισθημάτων και άρα ανίκανοι να δώσουν. Όμως τα συναισθήματα είναι σαν τα χρήματα. Αν δεν τα χρησιμοποιήσεις, η αξία τους αλλά και η ουσία τους, δεν είναι άλλη από απλά κομμάτια χρωματιστό χαρτί. Τι να το κάνω να σε αγαπάω, όταν δεν γίνεσαι αποδέκτης της αγάπης μου; Και δεν εννοώ ερωτικά μόνο. Ποιό είναι το νόημα να συμπαθώ κάποιον και να μην δίνω στον εαυτό μου τη δυνατότητα, (θες από φόβο μην παρεξηγηθώ; θες για να μην πληγωθώ;) να το εκφράσει έμπρακτα.
Πρόσφατα έκανα μια άτυπη κοινωνιολογική έρευνα. Από εκείνες που κάνεις όταν αράζεις κάπου με ένα ποτάκι στο χέρι και παρακολουθείς τον κόσμο γύρω σου. Σάββατο βράδυ. Στο οπτικό μου πεδίο παίζαν, στάνταρ, 20-25 άτομα. Κάποιοι σταθεροί, κάποιοι διερχόμενοι. Από τους 25, οι 22 ήταν άντρες και maximum 3 ήταν γυναίκες. Κόλλησα και για ώρα μέτραγα γυναίκες στο "πλάνο". Ποτέ πάνω από 3 ταυτόχρονα. Και αυτές ήταν ζευγαρωμένες ή παρεάκι με άλλη κοπέλα. Άντρες - άντρες - άντρες. Και όλοι στην μεταξύ τους παρέα και μόνο. Πέρναγε κάποιο καλό "κομμάτι" κοίταζαν, χασκογελούσαν μόνοι τους και τέρμα. Ούτε να προσπαθήσουν να μιλήσουν, ούτε να προσεγγίσουν. Τίποτα.
Και όχι πως οι γυναίκες πάνε πίσω. Ξινισμένες, ψηλομύτες, με δήθεν αέρα ντίβας, κάνεις να τις πλησιάσεις και πέφτουν να σε φάνε που τόλμησες-παλιολεχρίτη-να-μου-μιλήσεις-έχεις-δει-τη-μούρη-σου-στον-
καθρέφτη-που-θες-και-καμάκι. Κορίτσια συνέλθετε!!! Το παραμύθι με τον γαλάζιο πρίγκηπα πάνω στο λευκό άτι το έζησε η Χιονάτη, η Σταχτοπούτα και η Ποκαχόντας και εκεί μας τελείωσε. Όταν ευνουχίζεις τον άλλον μην περιμένεις και πολλά-πολλά. Το κυνήγι και η τεστοστερόνη πάνε πακέτο. Και τεστοστερόνη χωρίς όρχεις δεν βρίσκεις.
Δεν θα ήθελα να παρεξηγηθώ. Δεν μιλάω για γκομενικές ιστορίες μόνο. Μιλάω και για να κάνεις απλές γνωριμίες. Να πεις καμιά μαλακία, να κάνεις χαβαλέ, να περάσεις όμορφα βρε αδερφε! Το να ενσωματωθούν δυο παρέες είναι πιο δύσκολο από το να κουμπάριαζε ένα ρώσος με έναν αμερικάνο επί ψυχρού πολέμου! Γιατί ρε παιδιά τόσος φόβος; Γιατί τόσος φόβος τη στιγμή που υπάρχει τόση μοναξιά εκεί έξω; Έχω φτάσει στο σημείο να πιστεύω πως κάτι δεν έχω καταλάβει καλά για το πως λειτουργεί ο κόσμος. Αν έτσι λειτουργεί η μηχανή και έγω είμαι απλά το γρανάζι που έχει βγει εκτός, τι να πω; Σας ζητώ συγνώμη για την τόση άσκοπη φλυαρία. Αλλά αν και άλλοι νιώθουν εκτός τόπου και χρόνου, μήπως θα έπρεπε να αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούμε εμείς σαν άτομα, ώστε σε μεγαλύτερο επίπεδο να ξαναστήσουμε τη μηχανή με γνώμονα την κάλυψη των αναγκών και την ολοκλήρωσή μας και όχι την κάλπικη σιγουριά των προσωπείων;
ΥΣ.: Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ευχαριστήσω την φίλη μου την Έφη Τ. , η οποία υπήρξε συν-ερευνήτριά μου εκείνο το Σάββατο. Ένα ευχαριστώ γιατί έχει υπάρξει στήριγμα, συντροφιά, ξέσπασμά τόσο στις καλές όσο και στις κακές στιγμές. Μπορεί να κρατάει βούρδουλα καμιά φορά, αλλά προτιμώ τον βούρδουλα της αλήθειας, παρά τα ζαχαρωμένα λόγια του ψέμματος.
Πρόσφατα έκανα μια άτυπη κοινωνιολογική έρευνα. Από εκείνες που κάνεις όταν αράζεις κάπου με ένα ποτάκι στο χέρι και παρακολουθείς τον κόσμο γύρω σου. Σάββατο βράδυ. Στο οπτικό μου πεδίο παίζαν, στάνταρ, 20-25 άτομα. Κάποιοι σταθεροί, κάποιοι διερχόμενοι. Από τους 25, οι 22 ήταν άντρες και maximum 3 ήταν γυναίκες. Κόλλησα και για ώρα μέτραγα γυναίκες στο "πλάνο". Ποτέ πάνω από 3 ταυτόχρονα. Και αυτές ήταν ζευγαρωμένες ή παρεάκι με άλλη κοπέλα. Άντρες - άντρες - άντρες. Και όλοι στην μεταξύ τους παρέα και μόνο. Πέρναγε κάποιο καλό "κομμάτι" κοίταζαν, χασκογελούσαν μόνοι τους και τέρμα. Ούτε να προσπαθήσουν να μιλήσουν, ούτε να προσεγγίσουν. Τίποτα.
Και όχι πως οι γυναίκες πάνε πίσω. Ξινισμένες, ψηλομύτες, με δήθεν αέρα ντίβας, κάνεις να τις πλησιάσεις και πέφτουν να σε φάνε που τόλμησες-παλιολεχρίτη-να-μου-μιλήσεις-έχεις-δει-τη-μούρη-σου-στον-
καθρέφτη-που-θες-και-καμάκι. Κορίτσια συνέλθετε!!! Το παραμύθι με τον γαλάζιο πρίγκηπα πάνω στο λευκό άτι το έζησε η Χιονάτη, η Σταχτοπούτα και η Ποκαχόντας και εκεί μας τελείωσε. Όταν ευνουχίζεις τον άλλον μην περιμένεις και πολλά-πολλά. Το κυνήγι και η τεστοστερόνη πάνε πακέτο. Και τεστοστερόνη χωρίς όρχεις δεν βρίσκεις.
Δεν θα ήθελα να παρεξηγηθώ. Δεν μιλάω για γκομενικές ιστορίες μόνο. Μιλάω και για να κάνεις απλές γνωριμίες. Να πεις καμιά μαλακία, να κάνεις χαβαλέ, να περάσεις όμορφα βρε αδερφε! Το να ενσωματωθούν δυο παρέες είναι πιο δύσκολο από το να κουμπάριαζε ένα ρώσος με έναν αμερικάνο επί ψυχρού πολέμου! Γιατί ρε παιδιά τόσος φόβος; Γιατί τόσος φόβος τη στιγμή που υπάρχει τόση μοναξιά εκεί έξω; Έχω φτάσει στο σημείο να πιστεύω πως κάτι δεν έχω καταλάβει καλά για το πως λειτουργεί ο κόσμος. Αν έτσι λειτουργεί η μηχανή και έγω είμαι απλά το γρανάζι που έχει βγει εκτός, τι να πω; Σας ζητώ συγνώμη για την τόση άσκοπη φλυαρία. Αλλά αν και άλλοι νιώθουν εκτός τόπου και χρόνου, μήπως θα έπρεπε να αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούμε εμείς σαν άτομα, ώστε σε μεγαλύτερο επίπεδο να ξαναστήσουμε τη μηχανή με γνώμονα την κάλυψη των αναγκών και την ολοκλήρωσή μας και όχι την κάλπικη σιγουριά των προσωπείων;
ΥΣ.: Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ευχαριστήσω την φίλη μου την Έφη Τ. , η οποία υπήρξε συν-ερευνήτριά μου εκείνο το Σάββατο. Ένα ευχαριστώ γιατί έχει υπάρξει στήριγμα, συντροφιά, ξέσπασμά τόσο στις καλές όσο και στις κακές στιγμές. Μπορεί να κρατάει βούρδουλα καμιά φορά, αλλά προτιμώ τον βούρδουλα της αλήθειας, παρά τα ζαχαρωμένα λόγια του ψέμματος.
1 σχόλιο:
Πόσο δίκιο έχεις. Οι άνθρωποι έχουν γίνει απίστευτα κλειστοί. Γι'αυτό και τελευταία τa blogs και γενικότερα το net έχουν τέτοια απήχηση. Ο καθένας κάπου προσπαθεί να διοχετεύσει τη κοινωνικότητα του.
Δημοσίευση σχολίου