Αυλαία (Επιτέλους)

-Γιατί ξαναήρθες;
- ...
-Δεν μιλάς; Απάντησέ μου.
- ...
-Είσαι απρόσκλητος επισκέπτης εδώ. Εδώ είναι το προσωπικό μου κολαστήριο. Εδώ καλώ όποιους θέλω εγώ. Και εσένα δεν σε κάλεσε κανείς.
-Συγνώμη.
-Όχι πια συγνώμες. Έχω σιχαθεί να ακούω αυτή τη λέξη. Το μυαλό μου δεν αντιλαμβάνεται πλέον το νόημα της. Κουφια λέξη.
-Σε πόνεσα;
-Όχι.
-Αλήθεια λες;
-Ναι. Δεν με πόνεσες. Ή μάλλον δεν με πόνεσες απλώς. Έσκισες το δέρμα μου και ράντιζες με αλάτι την ανοιγμένη σάρκα μου. Και ύστερα μου έλεγες τα πιο γλυκά λόγια και μου χάιδευες τις πληγές.
-Μα σε χάιδευα!
-Και με πονούσες περισσότερο έτσι. Νομίζοντας πως έτσι με ανακούφιζες, παρέτεινες το μαρτύριό μου.
-Δεν το ήθελα.
-Τι σημαίνει δεν το ήθελα;
-Τι θα μπορούσε να σημαίνει;
-Λες δηλαδή πως η συμπεριφορά σου ήταν αποτέλεσμα σκέψης κάποιου άλλου; Λες πως σε χειραγώγησαν;
-Εμένα;! Ποτέ και κανείς! Δεν είμαι έρμαιο κανενός εγώ!
-Άρα για να κάνεις ότι έκανες το σκέφτηκες πρώτα. Και αν το σκέφτηκες και παρόλα αυτά το έπραξες, το ήθελες. Δεν έχεις δικαιολογίες πια. Αρκετά σε έχω δικαιολογήσει.
-Μα εγώ σ' αγαπώ.
-Και εγώ σ' αγαπώ. Γι' αυτό σου λέω φύγε προτού σε σιχαθώ τελείως. Θέλω να σε κρατήσω όσο το δυνατόν πιο καθαρό στη μνήμη μου.
-Δεν μπορείς...
-Δοκίμασέ με. Απλά φύγε!
-Μα αφού μ' αγαπάς!
-Ναι, αλλά όχι αρκετά. Γιατί βλέπεις αγαπάω εμένα περισσότερο από εσένα.