Το έλεος

Η παρατήρηση αυτή έγινε απόψε το βράδυ που είχα βγει με την παρέα μου για ποτάκι. Ακόμα δεν είχαμε πιεί και συζητούσαμε για το sex και για περίεργα γούστα. Η απόλυτη ατάκα:

"Φαντάζεσαι μαλακία? Να είσαι κοπρολάγνος και να έχεις δυσκοιλιότητα???"

Το έλεος!!!!

Το κάλος (ή ο κάλος) της ελληνικής παιδείας

Καταλήψεις. Χάνω το χειμερινό εξάμηνο. Ή τουλάχιστον έτσι μου είπαν. Δεν μπήκα καν στον κόπο να πάω να πάρω όλα τα βιβλία (εκ των υστέρων κατάλαβα πως έκανα μεγάλη βλακεία). Φτάνει πάσχα, δεν έχω γραφτεί ακόμα στο επόμενο εξάμηνο και μαθαίνω πως επιστρέφοντας από τις γιορτές ανοίγουμε, θα κάνουμε μια εβδομάδα μάθημα και μετά εξεταστική. 17/04-30/04. Δεν έχω βιβλία, δεν έχω διαβάσει και σε 8 ημέρες από σήμερα ΓΡΑΦΩ!!! Επίσης μετά το πέρας της εξεταστικής (δίνω μόνο τα εργαστήρια) ξεκινάμε μαθήματα του επόμενου εξαμήνου, αλλά τον Ιούνιο θα δώσω, σε μονή εξεταστική, τις θεωρίες του χειμερινού, ενώ το Σεπτέμβρη, σε διπλή εξεταστική, όλα του εαρινού εξαμήνου. Και αναρωτιέμαι: Εγώ έχω χάσει επεισόδια και όλα αυτά μου φαίνονται παράλογα ή όντως υπάρχει κάτι σάπιο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας?


ΥΣ: Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ξεκινήσω ένα poll. Απαντήστε στα comments με:
A, αν θεωρείτε ότι εγώ έχω χάσει επεισόδια, και
Β, αν θεωρείτε ότι το ελληνικό σύστημα "παιδείας" είναι για το πέος.
Μετά από κλήρωση που θα γίνει, ένας υπερτυχερός θα κερδίσει μια φουσκωτή κούκλα (ομοίωμα της Μαριέτας) που θα του χαρίσει άπειρες ώρες απόλαυσης. Σαν προσφορά του μαγαζιού, ειδικά για τους απρόσεχτους, η προσφορά περιλαμβάνει και 2 κουτάκια με ειδικά μπαλώματα καθώς και μια συσκευασία γίγας με oil -free λιπαντικό.

Νυχτερινό ξύπνημα #1

Είχα βγει για ψώνια σήμερα και στον δρόμο που περπατούσα συνάντησα μια κοπέλα (πιθανότατα τσιγγάνα, αν κρίνω από την συνολική αμφίεσή της) με το πρόσωπό της παραμορφωμένο. *Ανάσα* Έμοιαζε λες και κάποιος το είχε κάψει και τεμαχίσει; λες και κάποιος έπαιζε με παζλ και επίτηδες (και με το ζόρι!) ταίριαζε τα πιο ασύνδετα κομμάτια μεταξύ τους. Κάποια κομμάτια φαίνεται θα παράπεσαν στο παιχνίδι, μιας και δήλωναν την απουσία τους από την θέση τους (ή τέλοσπάντων από οποιαδήποτε θέση) με τον πιο κραυγαλέο τρόπο. *Ανάσα* Η μοίρα είχε ασελγήσει πάνω στο προσωπό της. Και έμεινα να το κοιτάζω. Μου κόπηκαν τα πόδια, στέγνωσε το στόμα μου και έμεινα να κοιτάζω. Δεν ήταν οίκτος, ήταν καννιβαλισμός. *Ανάσα* Ένιωσα κάποιο σκοτεινό κομμάτι της ψυχής μου να γουργουρίζει ευχαριστημένα. Με παράλογη, απάνθρωπη αναισθησία τάισα τεμαχισμένες σάρκες, καμμένες σάρκες τον αδηφάγο νάρκισσο μέσα μου. *Ανάσα* Η κοπέλα πέρασε και εγώ παρέμεινα ακίνητη, χαμένη στις σκέψεις μου, στον αποτροπιασμό και την ματαιοδοξία μου για μερικά δευτερόλεπτα ακόμα, μέχρι να επανέλθω στην πραγματικότητα και να αντικρίσω κάποιον να με κοιτάει μέσα από μια βιτρίνα. *Ανάσα* "Πόση ασχήμια θα δω σήμερα?", σκέφτηκα , μα ευθύς συνειδητοποίησα πως κοίταζα μόνο το είδωλό μου *Ανάσα* *Ανάσα* *Ανάσα* πάνω στα τζάμια ενός μαγαζιού. Όχι, δεν είμαι κανένα τέρας. Σε γενικές γραμμές είμαι μια φυσιολογική κοπέλα. Μόνο που μες στο τζάμι δεν είδα μόνο τη φάτσα μου. Είδα και την ψυχή μου. Την ένιωσα να αναδεύεται και να βογγάει. Να προσπαθεί να ξεχειλήσει από τους πόρους μου, να πλυμμηρίσει το είναι μου, να καταλάβει την μορφή μου. Ένιωσα άρρωστη. Είχα ιδρώσει και τρεκλίζοντας *Ανάσα* πήρα ταξί για να επιστρέψω σπίτι. Η ψυχή μου θα χρειαστεί καιρό για να γειάνει. Την μόλυνα με σάπιες "τροφές" για χρόνια τώρα. Δεν ξέρω αν το να γράφω χαζά, μικρά αποκυήματα της φαντασίας μου, αν το να γράφω χαζές μικρές ιστορίες σαν κι αυτή που με ξύπνησε απόψε το βράδυ τραβώντας με από το χέρι να καθίσω να την διηγηθώ, θα με βοηθήσει. Αν την δείτε αναρτημένη στο blog μου, μάλλον αυτό θα πιστεύω... *Ανάσα*

Έρημος

Ποιός ξέρει τι συμβαίνει στον εγκέφαλο εκείνων που έχουν χαθεί στην έρημο και τρελαμένοι από την κούραση και την δίψα αρχίζουν να βλέπουν αντικατοπτρισμούς? Ποιά σούπα χημικών ουσιών βγάζει εκτός λειτουργίας τους νευροδιαβιβαστές και εκεί που υπάρχει μόνο καυτή άμμος βλέπουμε οάσεις και ελπίδες? Είναι οφθαλμαπάτη? Διάθλαση του φωτός? Ένστικτο αυτοσυντήρησης? Ότι και να είναι, δεν αλλάζει την υλική υπόσταση των πραγμάτων. Η άμμος παραμένει άμμος, η δίψα παραμένει δίψα. Μόνο η ελπίδα αλλάζει και γίνεται απελπισία. Προσωρινά τουλάχιστον, μιας και το όραμα θα επαναληφθεί ξανά και ξανά, τόσο πειστικό, ώστε να κινητοποιήσει και τα τελευταία αποθέματα δυνάμεων και να μας κάνει να σύρουμε τα βήματά μας στους αφιλόξενους αμμόλοφους. Το αν η περιπλάνηση θα είναι μάταιη (και κατά συνέπεια μοιραία) ή αν θα οδηγήσει σε κάποια όαση ή ακόμα καλύτερα εκτός ερήμου είναι καθαρά ζήτημα τύχης. Πιστεύεις στην τύχη σου τόσο πολύ ώστε να ρισκάρεις τη ζωή σου? Κι αν δεν ρισκάρεις? Τι θα κάνεις? Θα παραμείνεις στάσιμος? Για πόσο? Πιθανότατα για μια αιωνιότητα μιας και τα ανθρώπινα κόκκαλα δεν συνηθίζουν να πηγαίνουν βόλτα μόνα τους.

Untitled

Βυθίζω το κεφάλι στο νερό για να αναπνεύσω. Κρατάω το μαχαίρι από την λάμα. Μαθαίνω να ματώνω. Ζωγραφίζω στις μελανίες μου φτερά. Και σε σκοτώνω προτού κάνεις νεκροψία στα όνειρά μου. Δυο σφαίρες. Eίναι το ελάχιστο που σου αξίζει.

Οι προσδοκίες, η δυστυχία και το αταίριαστο σετάκι καναπέ.

Ο Τομ Ρόμπινς (που παρεμπιπτόντως είναι ένας από τους αγαπημένους μου συγγραφείς) αναφέρει σε κάποια φάση πως η δυστυχία είναι η υπέρτατη μορφή της αυτόενασχόλησης. Συγκεκριμένα στο βιβλίο του «Το άρωμα του ονείρου», μέσα από τα λόγια που έβαλε στο στόμα του Δρ. Γουίγκς Ντανυμπόυ, ιδρυτή του «Τελευταίου Γέλιου», αναφέρει:
«Όταν δεν είσαι ευτυχισμένος, φτάνεις να δίνεις μεγάλη σημασία στον εαυτό σου και αρχίζεις να τον παίρνεις πολύ στα σοβαρά. Οι πραγματικά ευτυχισμένοι άνθρωποι, εννοώ δηλαδή, οι άνθρωποι που αληθινά γουστάρουν τους εαυτούς τους, δεν σκέφτονται τόσο πολύ τους εαυτούς τους. Ο δυστυχισμένος αγανακτεί όταν προσπαθείς να τον ευθυμήσεις γιατί αυτό σημαίνει πως πρέπει να πάψει ν’ ασχολείται με τον εαυτό του και να αρχίσει να προσέχει τον κόσμο ολόκληρο.»
Όλα ωραία μέχρι εδώ. Θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί του. Μα δεν αρκεί μόνο αυτό. Όχι μόνο γουστάρουμε την δυστυχία, τη μιζέρια και την μεμψιμοιρία που την συνοδεύουν, αλλά (και εδώ είναι το ωραίο!) τη δυστυχία την προκαλούμε μόνοι μας. Κανείς, πέραν του εαυτού μας, δεν είναι σε θέση να μας κάνει δυστυχισμένους. Γιατί οι προσδοκίες μας, και μόνο αυτές, μας ανυψώσουν στα ουράνια αν εκπληρωθούν ή μας ρίχνουν στα τάρταρα αν αποτύχουμε να τις αγγίξουμε. Τα πάντα είναι μέσα στο μυαλό μας. Ο γκόμενος είναι μαλάκας, ο εργοδότης κόπανος, οι γονείς σπαστικοί, οι φίλοι/ές ανάξιοι εμπιστοσύνης, ο υπάλληλος στον γκισέ ένα πραγματικό αρχίδι, το πορτοφόλι άδειο και η καινούρια βαφή είναι τρεις τόνους πιο ανοιχτή και πρέπει να παστωθείς με make-up για να μην μοιάζεις ψόφια. Είναι αλήθεια όμως όλα αυτά? Και αξίζει να είναι κανείς δυστυχισμένος για τέτοιους λόγους?
Οι σχέσεις είναι σαν ένα μεγάλο πολυκατάστημα, στυλ ΙΚΕΑ. Βλέπεις την έκθεση όπου όλα είναι μελετημένα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια και αποφασίζεις τι σου αρέσει, τι θα ψωνίσεις. Πηγαίνεις στην αποθήκη, παίρνεις τα είδη που επιθυμείς, περνάς από το ταμείο, ΠΛΗΡΩΝΕΙΣ και πας σπιτάκι σου να συναρμολογήσεις το μαραφέτι που αγόρασες. Οϊμέ! Τι δυστυχία!!! Η βιβλιοθήκη καλύπτει τους διακόπτες και το χρώμα του καναπέ ΔΕΝ ταιριάζει με τις κουρτίνες. Σου μένει είτε να τα φουντάρεις από το παράθυρο ή να επαναπροσδιορίσεις τον χώρο σου. (Η επιλογή να τα επιστρέψεις στο κατάστημα δεν ισχύει ούτε για την ζωή ούτε για το ΙΚΕΑ. Άπαξ και ανοίξεις την συσκευασία … λούσου τα!) Και δώσ’ του μεσάνυχτα να αλλάζεις την διαρρύθμιση του σαλονιού (που σε βόλευε απίστευτα) και να κινδυνεύεις λόγω θορύβου να σου κάνουν έξωση. Και ο λόγος που επιλέγεις να χωθείς στα σκατά είναι ότι τα πλήρωσες τα ρημάδια και δεν θες να πάνε τα λεφτά σου τζάμπα.. Έτσι είναι και με τις σχέσεις (ερωτικές, επαγγελματικές, φιλικές κτλ). Όταν φτάσεις στο σημείο να ανακαλύψεις ότι ο άλλος δεν σου κάνει, έχεις ήδη ξοδέψει πολύ κόπο και ενέργεια στο να στήσεις την σχέση, ώστε αναγκάζεσαι να συμβιβαστείς και να επαναπροσδιορίσεις την ζωή σου προκειμένου να τον χωρέσεις, όσο βολικά και άνετα κι αν ήταν πριν τα πράγματα. Και ο άλλος δεν φταίει περισσότερο από ότι φταίει ο καναπές που τελικά είναι πράσινο lemongrass και όχι βεραμάν. Δεν φταίει ο άλλος που είναι μαλάκας. Φταις εσύ που αφενός δεν το είδες εγκαίρως και που παρ’ αυτά και ενάντια σε κάθε λογική τον έκανες στο μυαλό σου θεό και περίμενες να είναι κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είναι.
Δεν λέω να μην έχουμε απαιτήσεις. Αυτό που λέω είναι να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας και τις ανάγκες μας. Και κυρίως πριν από οποιαδήποτε «αγορά» να το έχουμε ψάξει πολύ καλά το ζήτημα. Και ας μην συμβιβαζόμαστε τόσο εύκολα. Το να χρυσώνεις το χάπι δεν το κάνει λιγότερο δύσκολο στην κατάποση ή λιγότερο δύσπεπτο.
Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα νιώσουμε αδικημένοι, ταπεινωμένοι, παραγκωνισμένοι και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο εις –μένοι, ας σκεφτούμε πως δεν μας φταίει κανείς άλλος πέρα από την ίδια την αφεντιά μας, τις προσδοκίες μας και τους συμβιβασμούς που κάνουμε προκειμένου να τις εκπληρώσουμε. Έτσι όμως το όνειρο δεν έχει ήδη χαλάσει?

-Τι ζώο που είσαι!!

Οι άνθρωποι είναι τα χειρότερα κτήνη. Αιμοσταγείς οντότητες που περιμένουν την παραμικρή ρωγμή, την παραμικρή ένδειξη αδυναμίας για να χυμήξουν και να σε κατασπαράξουν. Για να επιβιώσεις πρέπει να είσαι ταμπουρωμένος, πάνοπλος και σε διαρκή εγρήγορση, έτοιμος ανά πάσα στιγμή να χυμήξεις εσύ πρώτος. Να φας προτού φαγωθείς.
Στις «ζούγκλες του Νίγηρα και της Ναμίμπιας» όμως, τα πράγματα είναι πιο απλά. Υπάρχει ιεραρχία. Ξέρεις από ποιόν κινδυνεύεις, ξέρεις ποιος ορέγεται να δειπνήσει με τα σωθικά σου. Οι άνθρωποι, αντιθέτως, είναι ύπουλοι. Δεν θα σε πάρουν στο κυνήγι ξεκάθαρα. Θα έρθουν κοντά σου φορώντας το πιο όμορφό τους χαμόγελο και θα σου φέρουν δώρο την επικοινωνία, την κατανόηση. Και όταν εσύ χάψεις το παραμύθι και πλησιάσεις, όταν ετοιμάζεσαι να αντιπροσφέρεις τα δώρα, προτού καλά-καλά το καταλάβεις βρίσκεσαι να κολυμπάς στα γαστρικά τους υγρά.
Δεν θα θιχτώ ποτέ ξανά αν κάποιος με αποκαλέσει «ζώο». Θα τον ευχαριστήσω και θα ξέρω βαθειά μέσα μου πως σαν ζώο είμαι καλύτερος άνθρωπος από αυτόν.
Υ.Γ.: Ευχαριστώ τους Ν. Γ. Σ. Σ. Δ. για τις ευκαιρίες που μου έδωσαν με την συμπεριφορά τους να προβληματιστώ. Όχι παιδιά, δεν είστε ζώα. Πολύς σας πέφτει ο τίτλος…

Επαναπροσδιοριστικές πράξεις ωριμότητας (ή σαπίλας)

• Να μάθω επιτέλους πως δεν είναι όλοι οι άνθρωποι καλοί και άξιοι εμπιστοσύνης.

• Να μην περιμένω τίποτα και από κανέναν, πέραν από τον εαυτό μου, από τον οποίο πρέπει να περιμένω και να απαιτώ τα πάντα.

• Να πάψω να κουβαλάω το σαραβαλιασμένο γάμο των γονιών μου στις πλάτες μου. Δεν είναι δικός μου σταυρός, ας τον κουβαλήσουν οι άμεσα ενδιαφερόμενοι.

• Να αποκτήσω πειθαρχία τόσο στο πνεύμα όσο και στο σώμα μου.

• Να πάψω να κάνω τον κλόουν. Ας μην περιμένω να με πάρουν στα σοβαρά όταν κάνω την μαϊμού και κρεμιέμαι από το φωτιστικό.

• Να μην πληγώνω τους ανθρώπους που με αγαπάνε, αλλά να μην πορεύομαι στην ζωή μου αποκλειστικά βάση των δικών τους «θέλω».

• Να βρω ισορροπία μεταξύ στον ενήλικα και το παιδί μέσα μου. Δεν είναι όλες οι ώρες για ξινίλα, αλλά ούτε και για «κου-πε-πέ».

• Να μην ξεχνάω να ευχαριστώ τον Θεό κάθε μέρα για όσα διαθέτω. Η αχαριστία είναι κακό πράγμα.

Το αλκοόλ και φιλοσοφικό-σεξουαλικές απορίες σχετικές με το DNA.

Εάν θεωρήσουμε τον άνθρωπο ως μια οντότητα μοναδική, του οποίου η μοναδικότητα καθορίζεται αποκλειστικά και μόνο από την αλληλουχία των νουκλεοτιδίων στην έλικα του γενετικού του κώδικα, αποξενωμένο από ψυχικά ενδύματα, εμπειρίες και κάθε τι άλλο επίκτητο, κλωνοποιόντας κάποιον έχεις τον «κάποιον» και τον εαυτό του. Έχεις τον ίδιο άνθρωπο εις διπλούν. Βάση αυτής της παραδοχής (ορθής ή όχι δεν μας απασχολεί σε αυτή την φάση) έρχεται η εξής βουτηγμένη στο αλκοόλ ερώτηση: Αν κάνεις sex με τον κλώνο σου, αυτό εμπίπτει στην κατηγορία του αυνανισμού?

ΥΣ.: Όοοοοχι, δεν είχαμε πιει ένα σκασμό τεκίλα. Μα πως σας πέρασε κάτι τέτοιο από το μυαλό??

Η Περσεφόνη και τα cheats.

Κάθε gamer που σέβεται τον εαυτό του θα ιδρώσει, θα συνθλίψει τον εγκέφαλό του, θα χτυπήσει το κεφάλι του στον τοίχο προτού μπει στον πειρασμό να χρησιμοποιήσει cheats, walkthroughs και γενικά άλλα τέτοιου είδους spoilers. Η Περσεφόνη δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Κάθε άλλο. Προτού καν εγκαταστήσει το παιχνίδι, έχει κατεβάσει τους κωδικούς και τις λοιπές ιστορίες. Δεν θα μπει καν στην διαδικασία να ξεκινήσει να παίζει το παιχνίδι μόνη της. Θα αντιγράψει το παιχνίδι βήμα – βήμα. Και θα βρει απίστευτη ευχαρίστηση από αυτό. (Το πώς μην με ρωτάτε. Δεν το γνωρίζω.) Έχει απίστευτη περιέργεια να δει τι γίνεται παρακάτω, αλλά της λείπει η υπομονή του να ανακαλύψει την συνέχεια μόνη της, ενδεχομένως μέσα από τα λάθη της. Και έχει να κοκορεύεται πως έχει τερματίσει ένα σωρό παιχνίδια. Την ψιλιάστηκα όταν μου είπε πως τερμάτισε το Schism σε τέσσερις μέρες. Γιατί παίζει τότε, θα με ρωτήσετε και θα σας απαντήσω πως αυτή είναι μια πολύ ωραία ερώτηση. (Μπράβο σας!). Για να σκοτώσει τον αηδιαστικά, σαν κάποιο εντερικό παράσιτο, επιμηκυμένο ελεύθερο χρόνο της, γιατί τα ναρκωτικά είναι παράνομα και κοστίζουν, γιατί σε αντίθεση με τα ναρκωτικά και ειδικά με τον τρόπο που παίζει καίει πολύ λιγότερα εγκεφαλικά κύτταρα.
Το κακό είναι πως σαν την Περσεφόνη υπάρχουν πολλοί. Αλλά το έχουν προχωρήσει ένα βήμα παρακάτω. Γιατί παίζουν εκ του ασφαλούς και στην ζωή. Είναι οι άνθρωποι που φοβούνται να ρισκάρουν. Είναι οι άνθρωποι που θέλουν να ξέρουν που βαδίζουν προτού κάνουν ένα βήμα. Δεν λέω πως είναι κακό να φοβάσαι. Αντιθέτως είναι λογικό. Αλλά αν δεν φας τα μούτρα σου, δεν ξέρεις πόσο ωραίο είναι να στέκεσαι στα πόδια σου και ας μοιάζει το χαμόγελό σου σαν κλασικό σταυρόλεξο. Δεν με πειράζει να τρώω τα μούτρα μου και ας φτύνω τα δόντια μου κάθε φορά. Γιατί όταν περπατάω, προτιμώ να κοιτάζω τον ουρανό, παρά να ελέγχω για τυχόν πεζοδρομιακές κακοτεχνίες. Γιατί αν κοιτάζεις πάντα χαμηλά, χάνεις το γκομενάκι που θα σου χαμογελάσει. Και τελικά αυτή δεν είναι η ομορφιά της ζωής?