Ποιός ξέρει τι συμβαίνει στον εγκέφαλο εκείνων που έχουν χαθεί στην έρημο και τρελαμένοι από την κούραση και την δίψα αρχίζουν να βλέπουν αντικατοπτρισμούς? Ποιά σούπα χημικών ουσιών βγάζει εκτός λειτουργίας τους νευροδιαβιβαστές και εκεί που υπάρχει μόνο καυτή άμμος βλέπουμε οάσεις και ελπίδες? Είναι οφθαλμαπάτη? Διάθλαση του φωτός? Ένστικτο αυτοσυντήρησης? Ότι και να είναι, δεν αλλάζει την υλική υπόσταση των πραγμάτων. Η άμμος παραμένει άμμος, η δίψα παραμένει δίψα. Μόνο η ελπίδα αλλάζει και γίνεται απελπισία. Προσωρινά τουλάχιστον, μιας και το όραμα θα επαναληφθεί ξανά και ξανά, τόσο πειστικό, ώστε να κινητοποιήσει και τα τελευταία αποθέματα δυνάμεων και να μας κάνει να σύρουμε τα βήματά μας στους αφιλόξενους αμμόλοφους. Το αν η περιπλάνηση θα είναι μάταιη (και κατά συνέπεια μοιραία) ή αν θα οδηγήσει σε κάποια όαση ή ακόμα καλύτερα εκτός ερήμου είναι καθαρά ζήτημα τύχης. Πιστεύεις στην τύχη σου τόσο πολύ ώστε να ρισκάρεις τη ζωή σου? Κι αν δεν ρισκάρεις? Τι θα κάνεις? Θα παραμείνεις στάσιμος? Για πόσο? Πιθανότατα για μια αιωνιότητα μιας και τα ανθρώπινα κόκκαλα δεν συνηθίζουν να πηγαίνουν βόλτα μόνα τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου