Είχα βγει για ψώνια σήμερα και στον δρόμο που περπατούσα συνάντησα μια κοπέλα (πιθανότατα τσιγγάνα, αν κρίνω από την συνολική αμφίεσή της) με το πρόσωπό της παραμορφωμένο. *Ανάσα* Έμοιαζε λες και κάποιος το είχε κάψει και τεμαχίσει; λες και κάποιος έπαιζε με παζλ και επίτηδες (και με το ζόρι!) ταίριαζε τα πιο ασύνδετα κομμάτια μεταξύ τους. Κάποια κομμάτια φαίνεται θα παράπεσαν στο παιχνίδι, μιας και δήλωναν την απουσία τους από την θέση τους (ή τέλοσπάντων από οποιαδήποτε θέση) με τον πιο κραυγαλέο τρόπο. *Ανάσα* Η μοίρα είχε ασελγήσει πάνω στο προσωπό της. Και έμεινα να το κοιτάζω. Μου κόπηκαν τα πόδια, στέγνωσε το στόμα μου και έμεινα να κοιτάζω. Δεν ήταν οίκτος, ήταν καννιβαλισμός. *Ανάσα* Ένιωσα κάποιο σκοτεινό κομμάτι της ψυχής μου να γουργουρίζει ευχαριστημένα. Με παράλογη, απάνθρωπη αναισθησία τάισα τεμαχισμένες σάρκες, καμμένες σάρκες τον αδηφάγο νάρκισσο μέσα μου. *Ανάσα* Η κοπέλα πέρασε και εγώ παρέμεινα ακίνητη, χαμένη στις σκέψεις μου, στον αποτροπιασμό και την ματαιοδοξία μου για μερικά δευτερόλεπτα ακόμα, μέχρι να επανέλθω στην πραγματικότητα και να αντικρίσω κάποιον να με κοιτάει μέσα από μια βιτρίνα. *Ανάσα* "Πόση ασχήμια θα δω σήμερα?", σκέφτηκα , μα ευθύς συνειδητοποίησα πως κοίταζα μόνο το είδωλό μου *Ανάσα* *Ανάσα* *Ανάσα* πάνω στα τζάμια ενός μαγαζιού. Όχι, δεν είμαι κανένα τέρας. Σε γενικές γραμμές είμαι μια φυσιολογική κοπέλα. Μόνο που μες στο τζάμι δεν είδα μόνο τη φάτσα μου. Είδα και την ψυχή μου. Την ένιωσα να αναδεύεται και να βογγάει. Να προσπαθεί να ξεχειλήσει από τους πόρους μου, να πλυμμηρίσει το είναι μου, να καταλάβει την μορφή μου. Ένιωσα άρρωστη. Είχα ιδρώσει και τρεκλίζοντας *Ανάσα* πήρα ταξί για να επιστρέψω σπίτι. Η ψυχή μου θα χρειαστεί καιρό για να γειάνει. Την μόλυνα με σάπιες "τροφές" για χρόνια τώρα. Δεν ξέρω αν το να γράφω χαζά, μικρά αποκυήματα της φαντασίας μου, αν το να γράφω χαζές μικρές ιστορίες σαν κι αυτή που με ξύπνησε απόψε το βράδυ τραβώντας με από το χέρι να καθίσω να την διηγηθώ, θα με βοηθήσει. Αν την δείτε αναρτημένη στο blog μου, μάλλον αυτό θα πιστεύω... *Ανάσα*
4 σχόλια:
Και είπε: Κοιτάχτε με είμαι τέρας αλλά το γνωρίζω. Αυτό σημαίνει πως είμαι τερας ακόμα; Όλοι μας ήμαστε τέρατα δυστυχώς. Νομίζω πως είναι η φύση μας τέτοια. Το μόνο που μπρούμε να κάνουμε είναι να προσπαθήσουμε να εξυψωθούμε πάνω από αυτήν, κρατόντας μόνο τα απαραίτητα.
Μου θυμίζει, εκ των υστέρων βέβαια, το τραγούδι του Αλκίνοου Ιωαννίδη για την γυναίκα ταραντούλα.
"Κοίτα ποτέ σου μην τους πεις τι άσχημοι που μοιάζουν αυτοί που σε σιχαίνονται μα στέκουν και κοιτάζουν"...
Μην αφήνεις την σκοτεινή σου πλευρά να σε τρομοκρατεί τόσο. Το να την αρνηθείς απλά θα σε μπερδέψει παραπάνω. Τα πιο σκοτεινά, πρωτόγονα και ζωόδη τμήματα του εγκεφάλου μας είναι αυτά που έτσι και αλλιώς δεν ελέγχουμε. Ηρέμησε, δώσε λίγο χρόνο στον εαυτό σου να ζυγίσει την βαρύτητα των πράξεων σου και όχι των ενδόμυχων σκέψεων σου, και θα δεις πως είσαι πολύ πιο μακρυά απο το Κτήνος απο όσο νομίζεις.
Δεν την φοβάμαι την σκοτεινή μου πλευρά. Και δεν την αρνούμαι. Την έχω καλέσει καιρό τώρα για μια παρτίδα strip poker. Και αυτή με αποφεύγει...
Δημοσίευση σχολίου