Κινεζικα(?) παραμύθια!!!!

Τοσοδούλια! Ααααχ....

Κάτι πολύ όμορφο... Kwoon - I lived on the moon

Ένθεος ηδονισμός

Αν θα έπρεπε να βάλω ταμπελάκι στον εαυτό μου, θα με χαρακτήριζα ως ηδονίστρια. Προτιμώ την ηδονή από τον πόνο. Και δεν μιλάω σεξουαλικά. Μιλάω για τις επιλογές στη ζωή μου. Πάντοτε από τον εύκολο δρόμο, χωρίς κόπο, με απολαύσεις εφήμερες.
Συνήθως το να είσαι ηδονιστής (με την φιλοσοφική έννοια) προϋποθέτει ή ίσως δημιουργεί τις συνθήκες ώστε να είσαι άθεος. Έχεις συνείδηση, αλλά διαφορετικού επιπέδου από κάποιον που πιστεύει σε κάποιο θεό (ο οποίος πάντα απαιτεί από εσένα να ακολουθήσεις ένα πρότυπο συμπεριφοράς, ανάλογα με το θρήσκευμά σου). Και για να μην παρεξηγηθώ όταν λέω διαφορετικού επιπέδου συνείδηση, δεν εννοώ πιο αυστηρή ή πιο χαλαρή. Εννοώ απλά ότι είναι υποκινούμενη από διαφορετικές δυνάμεις, ακόμα και όταν την διέπουν οι ίδιες αρχές.
Τα πραγματικά προβλήματα όμως ξεκινάνε όταν παρά την ηδονιστική μου φύση, πιστεύω πραγματικά στο θεό. Οι επιλογές μου, όσο "αναπαυτικές" και να είναι σκοντάφτουν πάντοτε στην έννοια του καλού και του κακού, του σωστού και του λάθους. Ηρεμία του νου και της ψυχής δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Είτε διαλέγω τον εύκολο δρόμο και η συνείδησή μου μου τις ρίχνει στα αυτιά, είτε διαλέγω τον δύσκολο και το μυαλό μου διαμαρτύρεται τι το ξύπνησα τώρα και καλά κοιμόταν.
Ειλικρινά δεν ξέρω πως να ξεφύγω από αυτό το προσωπικό μου υπαρξιακό αδιέξοδο. Μάλλον θα πρέπει να κάνω πιο σοβαρές προσπάθειες να γίνω σωστότερος άνθρωπος. Πιο ενεργός, λιγότερο τεμπέλης, λιγότερα λόγια, περισσότερες πράξεις και ουσία. Ή μήπως να αφεθώ σαν τον κλέφτη την άνοιξη και όπου με πάει ο άνεμος, ανεξάρτητα από τις επιπτώσεις? Και αν αυτές επηρρεάζουν τους ανθρώπους που αγαπώ και νοιάζομαι? Αν αυτές επηρρεάζουν την ποιότητα της ζωής μου? Μαλλόν ο ηδονισμός είναι μια έννοια καπαρωμένη μόνο για τους έχοντες αρκετά ώστε να εξαγοράσουν τις ενοχές.


Μήπως τελικά είμαι απλά μαζόχα και το μόνο που θέλω είναι να βρίσκομαι πάντα σε ένα αδιέξοδο, σε ένα δράμα, προκειμένου να δικαιολογώ τον εαυτό μου για την αδράνεια μου?

Ξένες γόπες

Χάθηκες.
Χάθηκα.
Σε δρόμους απροσδόκητα γνωστούς.
Ψάχνω να βρω αλήθειες και αποτσίγαρα.
Ν'ανάψω και να καούν τα ψέμματα.
Θα 'ναι ξάστερα απόψε μωρό μου.
Θα ζωγραφίσω μάτια σε παντζούρια μισάνοιχτα,
σαν θα 'ρθει το πρωί να δεις τον κόσμο με άλλη όψη.



Θέλω να βγεί το ψέμα απ'τη ζωή μου. Μα είσαι στ'αλήθεια τόσο δυνατός ή τόσο τρελός να δεχτείς την αλήθεια Μου?

Συνήθειας το ανάγνωσμα. Πρόσχωμεν.

Και παίρνοντας την πάσα από τον μικρό ξανθό και αγαπησιάρη φίλο μου, έχω να δηλώσω τα εξής:

Μία ώρα, κάθε μέρα, αφιερώνεται αποκλειστικά στο να μαζέψω το δωμάτιο μου. Επί μία ώρα κοπιάζω προκειμένου σε 10' από όταν τελειώσω να είναι ξανά μπουρδέλο. (Και δεν το εννοώ για το ήθος ή τις σεξουαλικές επιδόσεις της ιδιοκτήτριας του δωματίου).

Κάθε μέρα θα κάνω κάποια βλακεία (για να το πω επιεικώς) και κάθε μέρα θα βρω για τον εαυτό μου την τέλεια δικαιολογία προκειμένου να είμαι ήσυχη με την συνείδηση μου.

Κάθε βράδυ όταν πέσω να κοιμηθώ φαντασιώνομαι πως έχω κερδίσει 100,000,000 ευρώ στο joker. Συνήθως προτού βάψω τους τοίχους του νέου μου σπιτιού με έχει πάρει ο ύπνος με ένα ηδονικό χαμόγελο στα χείλη. Σε περιπτώσεις έντονης αϋπνίας (ή ξεφτιλίσματος στον ύπνο κατά την διάρκεια της προηγούμενης μέρας - γεγονός όχι ιδιαίτερα σπάνιο) φτάνω να αγοράζω ότι είναι δυνατόν κανείς να αγοράσει και μετά το ρίχνω και στην φιλανθρωπία.

Birthday-girl!

Έχω γεννέθλια σήμερα! Στις 7:45 το απόγευμα θα έχω κλείσει 27 χρόνια ζωής. Γάμα τα! Πως περνάνε τα χρόνια έτσι?...

IOY-IOY-IOY-IOY!

Έτσι κάνει το πουλμανάκι με τους καλούς ανθρώπους που είναι ντυμένοι στα λευκά, σου κάνουν δώρο και εσένα ένα λευκό μπουφανάκι που κλείνει πίσω (τελευταία λέξη της μόδας!) και σε πάνε μια βολτίτσα σε ένα ωραιότατο μέρος όπου γνωρίζεις πολλές ιστορικές προσωπικότητες (βλ. Ναπολέων, Ιησούς κτλ)....
Ωπ! Το ακούω να έρχεται!!! Ήρθαν να με πάνε βόλτα!!! Τι καλαααααααα!!!

Panic attack

Όλοι οι άνθρωποι έχουν τις δικές τους φοβίες. Εγώ φοβάμαι τις κατσαρίδες, τα ύψη, το σκοτάδι, τη σιωπή, τα κίνητρα των ανθρώπων, την αρρώστια γενικά, τον καρκίνο ειδικά και το θάνατο.
Είναι μέρες τώρα που μου έχουν μπεί υποψίες για ένα πολύ δικό μου άτομο. Πως είναι άρρωστο και πως μπορεί να πεθάνει. Εξετάζω συμπτωματολογία, συγκρίνω στο ίντερνετ, ψάχνω μελέτες, θεραπείες, κόστη, γιατρούς, πιθανότητες επιβίωσης. Όλα ένα "πως-που-γιατι". Και τα κάνω όλα με την μεθοδικότητα και την ψυχραιμία γερμανού γραφειοκράτη. Είμαι η Χέλγκα, ερευνήτρια από την Φρανκφούρτη, για να μην είμαι εγώ που καταρρέω.
Έχω δύο μέρες ακόμα μέχρι να συνοδεύσω το άτομο αυτό στο γιατρό για εξετάσεις. Δύο μέρες στις οποίες θα ζω στην αμφιβολία. Δύο μέρες στις οποίες δεν έχω την δυνατότητα να μοιραστώ τους φόβους μου μαζί του, αφενός για να μην το πανικοβάλλω άδικα, αλλά και για να μην με περάσει για υποχόνδρια στην καλύτερη (ή για δέσιμο στην χειρότερη).
Ένα από τα πράγματα που αγαπώ είναι να έχω δίκιο. Η πνευματική ματαιοδοξία μου σπάει κόκκαλα. Αλλά θα άλλαζα όλες τις φορές που είχα δίκιο και το χάρηκα για να μην έχω δίκιο αυτή τη φορά.

Happy New Year

Χρόνια πολλά και καλή χρονιά σε όλο τον κόσμο.

Κάθε χρόνο λίγο πρίν την πρωτοχρονιά κάνω προβλέψεις για την επερχόμενη χρονιά. Δεν είναι κληρονομικό χάρισμα, και αφορά μόνο την πάρτη μου. Το 2007 το υπολόγιζα σαν μία υπέροχη χρονιά, και όντως ήταν. Μου συνέβησαν υπέροχα πράγματα που γέμισαν την ζωή μου με χαρά. Απλά ότι όμορφο ήταν να αποκτήσω ή να μου συμβεί, ήρθε μετά κόπων, βασάνων και δακρύων.

Πρόβλεψη για το 2008: Αυτή τη χρονιά η ζωή θα μου διδάξει την αρετή της υπομονής. Έχω να φάω την πίκρα της ζωής μου. Όμως δεν θα πτοηθώ. Άλλωστε αυτό είναι το μάθημα...

Λιουμπλιάνα, αγάπη μου!

Πάνω σε μία από τις "τρεις γέφυρες"

Θέα του ποταμού Λιουμπλιάνιτσα από τις "τρείς γέφυρες"


Άσχημα κτήρια στο κέντρο της Λιουμπλιάνας.


Κεντρικός δρόμος που οδηγεί στις "τρεις γέφυρες". Ψηλά μπορεί να δει κανείς και το κάστρο.

Το κάστρο. Σε κάποια φάση της ιστορίας του εκτελούσε και χρέη φυλακής.



Το εσωτερικό του κάστρου. Γκαλερί, αίθουσες εκδηλώσεων, χώροι αναψυχής.



Πάρκα μέσα στην πόλη... Αθήνα? Ναι, αμε...

Νυστάζω.

Έχω μερικές μέρες τώρα που πραγματικά δεν κοιμάμαι. Κάτι το άγχος της εξεταστικής, κάτι το άγχος και η ανυπομονησία για το ταξίδι, κάτι μερικοί κάγκουρες που περνάνε στην γειτονιά άγρια χαράματα με την μουσική στο τέρμα, είναι ζήτημα να τον παίρνω (τον ύπνο) για τρείς-τέσσερις ώρες την ημέρα.
Είμαι ένα ράκος. Σέρνομαι. Τα μάτια μου έχουν βαθουλώσει. Πως θα πάω Σλοβενία σε αυτά τα χάλια? Χρειάζομαι ύπνο, Χριστιανοί!!!

9 και απόψε!

Εδώ και 23 μέρες βρίσκομαι σε countdown mode. Με το τέλος της εξεταστικής μου μαζέυω τα συμπραγκαλάκια μου, εισιτήρια στο ένα χέρι, βαλίτσα στο άλλο, δαγκώνω την ταυτότητα και τρέχω για Ελ. Βενιζέλ. 12 μέρες Σλοβενία!!!! Να πω πως είμαι χαρούμενη? Να πω πως έχω χάσει τον ύπνο μου? Λίγα θα πω...
Έχω φαγωθεί. Βγάζω ρούχα, βγάζω βαλίτσες, μελετάω μετεωρολογικά δελτία, ξαναβάζω τα ρούχα στην ντουλάπα. Βγάζω μάλλινα ρούχα, βγάζω πιο μεγάλες βαλίτσες, ξαναμελετάω τα μετεωρολογικά δελτία. Τελικά μέχρι τελευταίας στιγμής δεν θα ξέρω τι σκατά να κουβαλήσω μαζί μου. Μάλλον θα αρκεστώ στην παλιά καλή λύση του τα-παίρνω-όλα-και-φεύγω.
Είναι γεγονός πως η Σλοβενία με κυνηγάει χρόνια τώρα. Δυο φορές ήταν να πάω και δεν πήγα. Μία σαν αντιπρόσωπος του πανεπιστημίου μου για ένα συνέδριο του Erasmus, (τελικά πήγα στο συνέδριο στις Βρυξέλλες) και μια για την παρουσίαση ενός προγράμματος που ήθελε να πουλήσει η εταιρία που δούλευα (τελικά έκανα την παρουσίαση στην Σόφια). Αυτή την φορά όμως, εκτός και αν γυρίσει ο κόσμος ανάποδα ΕΓΩ ΘΑ ΠΑΩ! Μέχρι τότε βέβαια, απλά θα σβήνω ημέρες, θα σπάω τα δοντάκια της τσατσάρας, θα μπλέκω με βαλίτσες και θα βρίζω και θα καταριέμαι που οι μέρες δεν περνάνε. 9 και απόψε.... Άντε να δούμε τι θα δούμε!

Όλα στο 7

Παραμονές πρωτοχρονιάς. Ατενίζω το 2007 και έχω μια προαίσθηση πως αυτή η χρονιά μου πάει. Έχει γίνει σλογκανάκι με την κολλητή μου πως τα ποντάρουμε "όλα στο 7". Με πραγματική πίστη. Και το 7 μπαίνει. Και αρχίζουνε τα όργανα να παίζουνε για μέεεενα (έκαψα κι απόψε μια καρδιάααααααα). Το ένα χαστούκι μετά το άλλο. Φαπ-φαπ! Τρεκλίζω, παραπατώ, γραπώνομαι, λυγίζω, διαγράφω, προσθέτω. Και ξανά χαστούκια. Από όλες τις μεριές. Άλλα τα περιμένω, άλλα έρχονται σαν την απόλυτη εκπληξη. Φαπ-φαπ! Και πάλι από την αρχή να προσπαθώ να σταθώ στα πόδια μου. Το πιο επώδυνο reality check της ζωής μου. Μάλλον το μοναδικό reality check της ζωής μου.

Απολογισμός: Βάζω φακιόλι και ποδιά και διώχνω την σκαρταδούρα της ζωής μου. Δεκάδες άτομα τρώνε Χ. Ο κοινωνικός μου κύκλος, άρχίζει να μοιάζει με τελεία, παρά με κύκλο. Αλλά είμαι πολύ χαρούμενη γι'αυτό. Έτσι έχω την δυνατότητα να ελέγχω καλύτερα τα δεδομένα της ζωής μου. Αλλά η ζωή δεν είναι στατική (πάλι καλά εδώ που τα λέμε!). Και αφήνω νέους ανθρώπους να πλησιάσουν. Νέα δεδομένα στον χώρο και τον χρόνο μου. Νέα δεδομένα στη ζωή μου. Ε και? Τι διαφορά κάνει το τώρα από το πρίν? Έμαθα κάτι από αυτή τη χρονιά? Ή μήπως όλα ήταν λόγια του αέρα? Στο πρώτο post γράφω πως αρνούμαι πεισματικά να μάθω από τα λάθη μου. Μήπως αυτό είναι το μοναδικό μάθημα που οφείλω να μάθω? Μήπως τελικά οφείλω να μαθαίνω από τα λάθη μου?
Όλα στο 7 λοιπόν! Και στις μάσκες που έπεσαν, και στις συμπεριφορές που ξεσκεπάστηκαν και στους ανθρώπους που με γονάτισαν και σε όσους στάθηκαν δίπλα μου. Και πάνω απ'όλα, στα λάθη μου και στα γαμημένα τα μαθήματα που πρέπει επιτέλους να μάθω.

Αν συγχωρέσεις τον εαυτό σου λένε πως βλέπεις την απάντηση γραμμένη στη σελήνη...

Πόσο μαλακισμένες σκέψεις πιάνω τον εαυτό μου να κάνει? Αφήνομαι να παρασυρθώ σε τέτοιους συνειρμούς που φτάνω τον εαυτό μου στα πατώματα. Αρνούμαι να ξαναμπώ σε αυτό το τριπάκι. Τώρα πια θυμάμαι.

Θυμάμαι πως ήταν πρίν. Όταν δεν είχα δασκαλευτεί για χρόνια να απαιχθάνομαι όλο μου το είναι. Να σιχαίνομαι κάθε τι που αποτελεί κομμάτι του ποιά είμαι, που ήμουν, που πάω. Τον τελευταίο καιρό έβγαλα από τον σκουπιδοτενεκέ της ζωής μου τα κομμάτια μου. Τα άπλωσα στο πάτωμα και με πολύ υπομονή, τα καθάρισα ένα-ένα και προσπάθησα να τα ξαναταιριάξω. Ένα-δυο κομμάτια λείπουν (άγνωστη η κατάληξή τους), μερικά άλλα έχουν γίνει θρύψαλλα τελείως και δεν μαζεύονται με τίποτα (αιωνία τους η μνήμη), αλλά σε γενικές γραμμές νόμιζα πως τα είχα βάλει στη θέση τους. Με ξαναέστησα, με κοίταξα από εδώ, με κοίταξα από εκεί, μια χαρά ήμουν. Στην αρχή δειλά, έπειτα ξεθάρρεψα, άρχισα ξανά να υπάρχω. Άρχισα να μετράω. Όχι για κανέναν άλλο. Αυτό μου είναι παντελώς αδιάφορο. Για μένα ξανάρχισα να μετράω. Και όσο κράτησε αυτό, όσο τα κομμάτια στέκονταν στη θέση τους, όλα ήταν δυνατά. Όλα μπορούσαν να γίνουν και όλα μπορούσα να τα καταφέρω. Και όντως πόση ενέργεια είχα? Και πόσα πράγματα μου συνέβησαν? Και πόση καλή διάθεση είχα απέναντι σε όλα και σε όλους?

Φταίει η κόλλα? Έπρεπε να καθίσω και άλλο ακίνητη να στεγνώσω τελείως? Νιώθω ένα-ένα τα κομμάτια μου να διαλύονται ξανά. Ζητιανέυω λίγη αγάπη λες και εξαρτάται όλη μου η ζωή από αυτό, και όταν, από τους ανθρώπους που τη ζητάω, μου δίνεται και με το παραπάνω (και κυρίως όχι επειδή την ζητάω αλλά αυ-το-βού-λως!), συμπεριφέρομαι λες και δεν είμαι άξια της αγάπης τους. Λες και μου πέφτει πολύ.

Τι θέλω πια? Εδώ βαρκούλες καίγονται (και όχι μόνο) και το μ**** χτενίζεται. Κάνω σαν κάτι μαλακισμένες γκόμενες που τις ιστορίες τους τις περιγράφουν στο Cosmopolitan. Και ένας Θεός ξέρει πόσο απεχθάνομαι την όλη φάση "Cosmogirl". (<-Αυτό ειπωμένο με Massaputses, Boston προφορά). Είμαι τόσο ανυπόμονη να δω ποιός είναι ο δολοφόνος (κάτι μου λέει πως είναι ο μπάτλερ), αλλά κλείνω τα μάτια μου και δεν βλέπω την ταινία. Κάνω σαν δίχρονο πιτσιρίκι που δεν έχει αποφασίσει αν θέλει καραμέλα ή όχι, αν του αρέσει η γεύση, ή αν τελικά θέλει τσίχλα ή γλυφιτζούρι. Το μόνο που κάνει είναι να χτυπιέται, να ουρλιάζει και να τσιρίζει σαν μανιασμένο. Ωριμότης μηδέν!

Μου φαίνεται πως έχω πολλά θεματάκια να λύσω ακόμα με την πάρτη μου. Σκατά! Και για λίγο νόμιζα πως ήταν όλα καλά. Εύχομαι να είναι απλά μια μεταμεσονύχτια φρίκη εν μέσω εξεταστικής και όχι κάτι το ουσιαστικό. Ψέμματα. Δεν έυχομαι. Προσεύχομαι. Γιατί τώρα θυμάμαι. Δεν ξέρω αν αυτό είναι κατάρα ή ευλογία. Το μόνο σίγουρο είναι πως εγώ εκεί πίσω, στην προσωπική μου Ιερά εξέταση, όπου είμαι και δικαστής, και δήμιος, και κοινό, αλλά κυρίως θύμα δεν θέλω να ξαναπάω. Τέλος.-

Ζάκυνθος '07

...μέσα στο νεράκιιιιι, πλέουμε αγκαλιάαααα...

Τελικά, αυτό το καλοκαίρι το φοβόμουν άνευ λόγου και αιτίας. Φοβόμουν μήπως το περάσω Αθήνα ή μην δεν πάω διακοπές. Τίποτα από τα δύο δεν συνέβει και οφείλω να ομολογήσω πως είμαι ΕΥ-ΤΥ-ΧΙ-ΣΜΕ-ΝΗ.
Ουσιαστικά πέρασα το μεγαλύτερο μέρος των διακοπών στο πατρικό μου, μαζί με τα αδέρφια μου και τους φίλους μου, όλη την ημέρα στη θάλασσα και όλη τη νύχτα σε μπαράκια δεξιά και αριστερά. Αλλά το καλύτερο όλων ήταν οι διακοπούλες μαζί με την φιλενάδα μου. Τρείς μέρες Ιθάκη τον Ιούλιο, και μια εβδομάδα Ζάκυνθο τον Άυγουστο. Με τα σακίδιά μας φορτωμένα πάνω στο μηχανάκι, έκανα τις πιο όμορφες διακοπές της ζωής μου.
Ψέμματα δεν θα πω. Έχω ξεθεωθεί. Χρειάζομαι διακοπές για να ηρεμήσω από τις διακοπές μου, αλλά αν έπρεπε τώρα να ξαναφύγω, έφευγα.
Αυτάαααααααααααα...

Zorec-Norec To the rescue, here I am....

Καραμπόλα...

First I was afraid, I was petrified. Μετά καταφέραμε και σταματήσαμε το αμάξι προτού πέσουμε πάνω στον μπροστινό μας. Ο από πίσω μας δεν ήταν εξίσου επιτυχής. Πρώτη σύγκρουση (τριπλή). Από αριστερά πέρασε ένα ιπτάμενο αμάξι. Ευτυχώς μας μάζεψε μόνο καθρέπτη. Τελικά όλα καλά. Μόνο που το αυτοκίνητο του αδερφού μου δεν έχει πια κώλο. Του τον έβαλαν μέσα :Ρ
I will survive. And I did... Πάλι καλά. Αλλά πονάω παντού ρε πούστη μου.

Οι φίλοι μου που με βρήκαν.

Καιρό τώρα γκρινιάζω. Γκρινιάζω-γκρινιάζω-γκρινιάζω και τελειωμό δεν έχω. Για το ότι δεν ξέρω ποιά είμαι, για το ότι δεν ξέρω που πάω και άλλες λοιπές πίπες χρώματος μπλέ ηλεκτρίκ.
Δεν πάει πολύ καιρός που γνώρισα δυο εξαιρετικούς ανθρώπους που μπήκαν στην ζωή μου σαν σίφουνες, έφεραν τα πάνω κάτω και ω!-τι-εκπληξη! μου θυμήσαν πράγματα που είχα φροντίσει με πολύ κόπο να τα θάψω στην πίσω αυλή του μυαλού μου. Αυτά τα παιδιά τα αγάπησα λες και τα γνωρίζω όλη μου τη ζωή. Ίσως γιατί απλά βοήθησαν στο να ξαναγεννηθώ.
Το βιντεάκι που ακολουθεί είναι από το promo του μαγαζιού που δουλέυουν στην Ιταλία. Οι φίλοι μου είναι ο πρώτος που εμφανίζεται καθώς επίσης και η τελευταία. Ο Loah και η Wilbi. Ή αλλιώς ο Leonardo και η Simona. Σας ευχαριστώ πολύ μικρά μου. Σμουυυυυυυυυυτς!!!

Καταγγελία

Καταρχάς καλημέρα σααααας! Εύχομαι να είσαστε όλοι καλά και να λιάζετε τα κορμιά σας σε υπέροχες παραλίες και όχι να στέκεστε μπροστά στο pc και να καταγγέλετε τα αίσχη που έζησα εγώ τις προάλλες.
Είχα πάει Θεσσαλονίκη για κάτι δουλειές και όπως είναι λογικό έλαβα αρκετές παραγγελίες για τρίγωνα. Καλό κορίτσι είμαι, χατήρια δεν χαλάω εύκολα, οπότε φτάνοντας εκεί και τελειώνοντας τις δουλειές μου, ξεχύθηκα στους δρόμους της Θεσσαλονίκης για να αγοράσω τα αναθεματισμένα τα τριγωνάκια. Μην ξέροντας σε ποιο ζαχαροπλαστείο να πάω, πήρα τηλέφωνο μια Σαλονικιά γνωστή μου και με προέτρεψε να πάω στον Τερκενλή. Τα τσουρέκια του είναι φημισμένα οπότε δεν αμφέβαλα ούτε στιγμή για την ποιότητα των τριγωνακίων του. Αγόρασα αρκετά κιλά, τα ζαλώθηκα σαν το γαϊδούρι και πήρα τον δρόμο της επιστροφής.
Καθώς ο δρόμος είναι αρκετά μακρύς, κάποια στιγμή με πήρε ο ύπνος. Δεν ξέρω πόσο κοιμόμουν, απλά ξέρω πως ξύπνησα με μια τρελή υπογλυκαιμία. Ανοίγω το κουτί και αρπάζω ένα τριγωνάκι. Είναι περιττό να σας πω πως μου τρέχαν στην κυριολεξία τα σάλια. Και πάλι καλά να λέω, καθώς αν δεν υπήρχε περίσσια σιέλου στο στόμα μου, μπορεί και να είχα πνιγεί και να μην το μαθαίνατε ποτέ και να αναρωτιόσασταν μια ζωή τι να απέγινε εκείνη η τόσο καλή και γλυκειά κοπέλα με το φλογερό ταμπεραμέντο, την απίστευτη προσωπικότητα, το πηγαίο και αστείρευτο χιούμορ, την γοητεία, την τσαχπινιά και ένα σωρό άλλες μαλακίες που μου αρέσει να λέω για τον εαυτό μου και να χαζοχαίρομαι μόνη μου.
Φρίκη! Προδοσία! Αίσχος! Η μούργα, τα καθιζήματα και οι αρκουδέιδες όλου του κόσμου! Το τριγωνάκι ήταν άδειο. Είχε απλά ένα τσουλουφάκι κρέμα, μια μικρή τουφίτσα, η οποία εκτελούσε καθαρά διακοσμητικούς σκοπούς τόσο μικρή που ήταν. Όλο το υπόλοιπο τρίγωνο ήταν σκέτη σφολιάτα, σοροπιασμένη μεν, όχι επαρκώς δε. Αποτέλεσμα να μου ανέβει το αίμα στο κεφάλι, να κινδυνεύω να πνιγώ καθώς η σφολιάτα δεν κατέβαινε με τίποτα, όπως ακριβώς και η προσβολή. Έγινε ο Τερκενλής φίρμα και μπορεί να πουλάει ότι αηδία του καπνίσει χωρίς να νοιάζεται για το κοινό που τον προτιμάει. Αχ, ban που πάει χαμένο! Και δεν σας λέω πόσο πήγε το μαλλί. Τα τριγωνάκια αν είναι ωραία είναι πραγματικά ένας γευστικός οργασμός. Αλλά να πληρώσω το μαλλί και να βγώ με τουφίτσα, Εεε! αυτό πάει πολύ. ..

Επιστροφή στο μπουρδέλο.

Επιστρέφω Αθήνα απόψε. Δεν θέλωωωω! :(
Την σιχαίνομαι αυτή την πόλη.

Μισώ τα νοσοκομεία

Αυτό είχα να πω. Όλο μου το άχτι εξαντλήθηκε στον τίτλο.

"Les Mondes Englοutis" ή αλλιώς "Ταξίδι στο κέντρο της γης"

Ή αλλιώς το αγαπημένο μου παιδικό όλων των εποχών.

Χρόνια τώρα έψαχνα, μάταια, να βρω κάποιον να το θυμάται. Είχα αρχίσει να φοβάμαι πως δεν υπήρξε ποτέ και πως το είχα φανταστεί. Τελικά μια ενδελεχέστατη έρευνα στο internet έφερε κάποια αποτελέσματα. Παραθέτω κάποια links προκειμένου να θυμηθούν οι μεγαλύτεροι και να μάθουν οι μικρότεροι. Δυστυχώς το τραγούδι της έναρξης δεν κατάφερα να το βρω στα ελληνικά αν και έχω βρει τους στίχους. Τραγουδούσε η Λία Βίσση.
******Το ελληνικο τραγουδι βρεθηκε!!! Παραθέτω το link. Enjoy!!!********

ΣΑΝ ΣΚΟΤΕΙΝΙΑΣΕΙ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΕ
ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΓΕΛΙΟΥ ΣΟΥ ΘΑ ΔΩ...
ΝΑ 'ΧΕΙΣ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΣΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ
ΘΑ ΔΕΙΣ ΣΕ ΛΙΓΟ ΝΑ ΠΕΡΝΩ

ΔΩΣ ΜΟΥ ΤΟ ΧΕΡΙ ΣΟΥ ΝΑ ΦΥΓΟΥΜΕ
ΓΙΑ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΑΣ ΣΤΗ ΓΗ...
ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΣΜΙΓΟΥΜΕ
ΕΛΑ ΚΑΙ 'ΣΥ ΜΑΖΙ.

ΑΣ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΟΥΜΕ
ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ
ΤΗΣ ΓΗΣ
ΝΕΟ ΚΟΣΜΟ ΘΑ ΧΤΙΣΟΥΜΕ
ΜΗ ΔΙΣΤΑΖΕΙΣ
ΜΠΟΡΕΙΣ
ΕΛΑ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΟΥΜΕ
ΜΗ ΔΙΣΤΑΖΕΙΣ
ΜΠΟΡΕΙΣ

Dylan Dog

Ένα μικρό αφιέρωμα στον χάρτινο μου έρωτα που φέτος έκλεισε 20 χρόνια κυκλοφορίας. Πρώην ντετέκτιβ της Scotland Yard, νυν ιδιωτικός ντετέκτιβ με ειδίκευση στα παραφυσικά φαινόμενα. Έχει 5,5 αισθήσεις, όταν δεν είναι καλά παίζει κλαρινέτο (αν και ξέρει να παίζει μόνο ένα τραγούδι) ή προσπαθεί να μοντάρει ένα ξύλινο μοντέλο γαλέρας. Είναι διαρκώς άφραγκος, έχει για βοηθό του έναν αποτυχημένο πρώην κομικό, μισεί τις νυχτερίδες και πηδάει τις καλύτερες γκόμενες. Κάθε τεύχος είναι σχεδιασμένο από διαφορετικό σκιτσογράφο, από τους 17 που εργάζονται για την δημιουργία του. Από τα 432 τεύχη που κυκλοφορούσαν όταν έπαψα να μπορώ να τα αγοράζω (6 χρόνια πρίν, δηλαδή), εγώ έχω στην κατοχή μου μόλις 121. Είχαν κυκλοφορήσει και στην ελλάδα κάποια τεύχη, αλλά δεν πήγαν καλά (μάλλον μόνο εγώ τα αγόρασα) και δεν ξανακυκλοφόρησαν. Κρίμα...

...Άααααααχχχχχχ! ΑΓΑΠΩ!

Χωρίς λόγια

Αυτό το video μου αρέσει πολύ.

Το καλοκαιράκι στην ακρογιαλιάαααα...

Πήγα για μπάνιο σήμερα (παρεμπιπτόντως ήταν το δεύτερό μου) και πέρασα υπέροχα. Πήγα σε μια παραλία που ήμουν πραγματικά ολομόναχη. Η θάλασσα κρύσταλλο, ιστιοφόρα περνούσαν στα ανοιχτά, είχα την αγαπημένη μου μουσική στα ακουστικά, παγωμένο καφέ και τα τσιγάρα. Τόση ηρεμία είχα καιρό να νιώσω.

Γέφυρες

Χτίζουμε γέφυρες. Ή τις γκρεμίζουμε. Τις διασχίζουμε ή τις φοβόμαστε. Κάποιες αποτελούν όνειρο αιώνων. Κάποιες είναι πιά μόνο αναμνήσεις. Μπορούν να είναι ξύλινες, πέτρινες, μεταλλικές, τσιμεντένιες ή νοητές. Ίσως να είναι στοιχειωμένες ή να αποτελούν ευκαιρία για γιορτή. Σώζουν ζωές. Μικραίνουν τις αποστάσεις και διευκολύνουν τη ζωή μας. Άλλες, είναι έργα τέχνης, πολιτισμικά μνημεία, επιτομή της τεχνολογίας ή απλώς ο ορισμός της κακοτεχνίας. Επικοινωνούν αγαθά, ανθρώπους, ιδεές. Αυτή είναι η δική μου γέφυρα. Στην απόλυτη στιγμή του μεγαλείου της. Στα εγκαίνιά της. 07/08/2004


YΣ: Για να μην ξεχνιόμαστε, η φωτογραφία είναι του κου Νίκου Δανιηλίδη. Επίσης για οποιαδήποτε πληροφορία σχετικά με το ζήτημα μπορείτε να επισκευθείτε την σελίδα www.gefyra.gr

Καλοκαίρι

Μου αρέσει το καλοκαίρι. Να φοράω μόνο το μαγιώ, το παρεό και τις ξεχαρβαλωμένες σαγιονάρες μου και να γυρνάω σπίτι πολύ μετά την δύση του ήλιου.
Μου αρέσει η γεύση που έχει το δέρμα μου. Πολύ αλάτι και μια χημική απομίμηση ινδικής καρύδας από τους τόνους αντηλιακό που απλώνω πάνω μου.
Μου αρέσει ο πρωτόγονος φόβος για το σκοτάδι, το άγνωστο και τη θάλασσα που νιώθω κάθε φορά που κάνω βραδινό μπάνιο.
Μου αρέσει να τρέχω πανικόβλητη πάνω-κάτω για να αποφύγω σμήνη ξετρελαμένων εντόμων που λιμπίζονται τα ζαχαρωμένα υγρά, από γινωμένα ροδάκινα, που στάζουν στο σαγόνι μου.
Μου αρέσει να τρώω αλμυρά, ζουμερά, ψητά καλαμπόκια και να χαμογελάω όσο πιο πλατιά μπορώ, για να δείχνω τα μαυρισμένα, από το καλαμπόκι, δόντια μου, στους ξεκαρδισμένους φίλους μου.
Μου αρέσει να φοράω τη μάσκα και να χάνομαι για ώρες σε υποβρύχιες εξερευνήσεις. Να κολυμπάω ανάμεσα σε κοπάδια ψαριών και να μην βγαίνω από το νερό προτού μελανιάσω από το κρύο.
Μου αρέσει το ουζάκι και η ποικιλία σε ξαπλώστρες δίπλα στο κύμα. Και ύστερα να λιώνω στον ύπνο κάτω από την ομπρέλα.
Μου αρέσει να παίζουμε μπουγέλα με τους φίλους μου. Κατά προτίμηση με νερό και όχι με μπύρα ή Coca cola.

Φέτος, μάλλον θα περάσω το καλοκαίρι στην Αθήνα. Και αυτό δεν μου αρέσει καθόλου...

SOS

Έχω ξεμείνει στην δουλειά. Έχω έναν τόνο χαρτιά για αρχειοθέτηση. Έχω μείνει μόνη μου. Δεν έχω κλειδιά. Δεν σηκώνει κανείς το τηλέφωνό του για να δω τι θα κάνω. Πως θα κλειδώσω? Πως θα φύγω? Με βλέπω να κοιμάμαι εδώ απόψε. Βοήθεια... :(

Τόσο μακριά, τόσο κοντά.

Είχα την ευτυχία ή ατυχία (ανάλογα πως το δεις) να γεννηθώ στις αρχές της τρελής-τρελής δεκαετίας του '80 και να είμαι το πρώτο παιδί ενός ζευγαριού που ακόμα έψαχνε να καταλάβει γιατί παντρεύτηκε. Στην προσπάθειά τους αυτή οι γονείς μου, δεν είχαν πολύ χρόνο να διαθέσουν στην ανατροφή μου, οπότε με "πάρκαραν" στη γιαγιά και τον παππού (από την πλευρά της μάνας μου) και έγινα παιδί του Σαββατοκύριακου, αν και όχι του κάθε Σαββατοκύριακου μιας και, μην ξεχνάτε, το '80 σήμαινε τρία κυρίως πράγματα: κακογουστιά στο ντύσιμο, τόνους λακ στο μαλλί και DISCO!!! Με είχαν πάρει μερικές φορές μαζί τους στις εξόδους τους. Πρώτη φορά πρέπει να ήμουν τεσσάρων χρονών. Mε θυμάμαι ανεβασμένη στο τραπεζάκι να χορεύω μαζί με τον πατέρα μου. Από τότε ήμουν νυκτόβιο πλάσμα!
Μου έλειπαν οι γονείς μου. Όχι πως δεν πέρναγα υπέροχα με τους παππούδες μου. Αλλά κάθε φορά που με "αδειάζανε", κλεινόμουν στο δωμάτιο της γιαγιάς και κλαίγοντας έπαιζα παιχνίδια με τις λέξεις: "Πότε θα έρθουν να με πάρουν?" - "Ποτέ δεν θα έρθουν." - "Πότε θα έρθουν να με πάρουν?" - "Ποτέ δεν θα έρθουν". Και αυτός ο ψαλμός συνεχιζόταν ακατάπαυστα μέχρι το κλάμα να με κουράσει και να πέσω ξερή για ύπνο στο κρεββάτι της γιαγιάς.

(ΟΚ. Στάση για σκέψη. Από που ξεκίνησα και που θέλω να καταλήξω? Αν αφήσω το κουβάρι να με πάει όπου θέλει, θα μείνω εδώ να γράφω μέχρι τα δάχτυλα μου να ακινητοποιηθούν από την κούραση ή τα βλέφαρα μου να κλείσουν.)

Ήθελα να μιλήσω για τον παππού μου. Έναν άνθρωπο πέρα για πέρα ανατρεπτικό. Ένα σκανταλιάρικο παιδί που απλά δεν αποφάσισε ποτέ να μεγαλώσει. Στο χωριό που μεγάλωσε ήταν ο φόβος και ο τρόμος. Κάτι σαν τον Ντένις τον τρομερό. Μια μέρα μάζεψε καμιά δεκαριά χελώνες. Έκλεψε κεριά από την εκκλησία και τους τα κόλλησε στην πλάτη. Μόλις σουρούπωσε άναψε τα κεριά και αμόλησε τις χελώνες μέσα στο νεκροταφείο. Το χωριό χτισμένο σε πλαγιά είχε ανεμπόδιστη θέα στο νεκροταφείο, με αποτέλεσμα οι συγχωριανοί του να πάθουν αμόκ από τα περιπλανόμενα φώτα - σίγουρα βδεληρά πνεύματα τριγυρνούσαν στο χωριό!! Την ιστορία αυτή, καθώς και πολλές άλλες μου τις διηγόταν τα μεσημέρια όταν πέφταμε για ύπνο. Τον άκουγα χωμένο κάτω από τις κουβέρτες να κρυφογελάει με τα "ανδραγαθήματα" του, τα οποία παρεμπιπτόντως είναι επιβεβαιωμένα από περισσότερες από μία πηγές. Μου έλεγε επίσης ένα σωρό παραμύθια. Όχι τα χιλιοδιαβασμένα στυλ Άντερσεν, αλλά παραμύθια λαϊκά. Για ξωτικά και νεράιδες που χορεύουν στις ρεματιές ενώ όλα τα ζωντανά τριγύρω (πρόβατα, σκυλιά και τσοπάνηδες) λούφαζαν δίπλα στα πουρνάρια και στριμώχνωνταν για να νιώσουν το ένα την παρουσία του άλλου και να αποδιώξουν από πάνω τους το δέος και την παγωμένη ανάσα του ανεξήγητου που έριχνε κρύους κουβάδες ιδρώτα στις ράχες τους. Ο παππούς μου με έμαθε να πιστεύω στις νεράιδες. Μια πίστη, που καμία ασχήμια ή πραγματικότητα δεν πρόκειται να την ακυρώσει.
Πολύ συχνά πηγαίναμε με τον παππού μου στο χωριό που γεννήθηκε. Απέχει γύρω στα 10 km από το χωριό που μένω, αλλά και που πλέον έμενε κι αυτός. Το σπίτι εκεί έχει μισογκρεμιστεί από τα χρόνια, αλλά το χωριό έχει πολλές πηγές με ιαματικά νερά που αναβλύζουν από ένα, εδώ και αιώνες σβησμένο ηφαίστειο της περιοχής. Κατεβαίναμε παρέα στο ρέμα και περπατούσαμε στις όχθες μέχρι να φτάσουμε στις πηγές. Γέμιζε μπετόνια με νερό (βρώμαγε κλούβιο αυγό λόγω των θειούχων ενώσεων, αλλά έκανε καλό στο στομάχι) και με άφηνε να κυνηγάω βατράχια και να πετάω πέτρες στα ψαράκια στην ακροποταμιά. Όταν τελειώναμε με έπαιρνε στα χέρια του και πηδώντας από βραχάκι σε βραχάκι φτάναμε στην μεγάλη πλατιά πέτρα στη μέση του ρέματος , όπου καθόμασταν κάτω από υπεραιωνόβιους πλατάνους για κολατσιό. Πόσες κουβέντες... πόσες αναμνήσεις.
Μεγαλώνοντας έγινε Χωροφύλακας και ίσως από τους αντιδραστικότερους που είχαν περάσει από το σώμα. Επί δικτακτορίας, δημοκρατικός - επί μεταπολίτευσης, βασιλικός. Μετά ψήφιζε Πασοκ για χατήρι της μάνας μου. (Ήταν τρελός σας λέω ο άνθρωπος!) Τον είχαν λυσσάξει στις μεταθέσεις. Αλλά ακόμα και εκεί παιδί ήταν. Μια φορά είχε κλείσει αποβραδίς στο συρτάρι του διοικητή του μια γάτα, στης οποίας την ουρά είχε δέσει τενεκεδάκια. Το έρμο το ζωντανό αφήνιασε όλο το βράδυ. Το πρωί, και σαν κάθησε ο διοικητής του στο γραφείο και έκανε να ανοίξει το συρτάρι του, πετάχτηκε, μπροστά ο διάολος και πίσω ο τέτζερης. Έφτινε και έβριζε ο διάολος με την μεταλλικά του μπάντα να τον συνοδεύει. Μάρμαρο ο διοικητής, κατουρημένο πάνω του από τα γέλια το τμήμα. Θα ήταν ενδιαφέρον να μετρήσουμε τελικά ποιός φοβήθηκε περισσότερο. Ο άνθρωπος ή το γατί?
Τα χρόνια πέρασαν όμως, και από παιδί μπήκα στην άχαρη ηλικία της εφηβείας. Ο παππούς μου έπαψε να είναι μια από τις αγαπημένες μου παρέες. Το να πάω να τον δω (μιας και πλέον έμενα με τους δικούς μου) ήταν χειρότερο και από αγγαρεία, εκτός βέβαια από την πρώτη κάθε μήνα που έμπαινε η σύνταξη και έπεφτε το σχετικό, γενναιόδωρο χαρτζιλίκι. Αλήθεια, για πόσα αργύρια τον πρόδωσα?
7 Γεννάρη: Ήταν η γιορτή μου. Πήγαινα για μάθημα και τον πέτυχα στο δρόμο να πηγαίνει βόλτα με το ποδήλατό του στο καφενείο. Σταμάτησε, μου έδωσε λεφτά για την γιορτή μου και μου ζήτησε να πάω να τους δω κάποια μέρα. Φυσικά και δεν πήγα.
9 Γεννάρη: Ο ανηψιός του (γιός του αδερφού του) παντρευόταν. Εγώ δεν πήγα στον γάμο. Πολύ un-cool (για να χρησιμοποιήσω εκφράσεις τις εποχής) κατάσταση για τα γούστα μου. Όλο το σόι και οι φίλοι του μαζεμένοι. Εκείνο το βράδυ έδωσε ρέστα. Έφαγε, ήπιε, χόρεψε, γλέντησε, θυμήθηκε, συγκινήθηκε.
10 Γεννάρη: Ξημέρωμα. Σηκώθηκε να πάει στο κτήμα. Το αγαπούσε πολύ. Τόσο πολύ που φαντάζομαι πρέπει να σκέφτηκε: "Θεέ μου, μακάρι να μπορούσα να μείνω εδώ για πάντα". Και μάλλον ο Θεός εισάκουσε την δέησή του. Δεν γύρισε ποτέ. Η καρδιά του σταμάτησε εκεί. Στο αγαπημένο του μέρος, έχοντας, μόλις το προηγούμενο βράδυ, δει και χαιρετήσει όλους τους ανθρώπους που αγαπούσε.

Μου λείπει πολύ ο παππούς μου. Δεν ξέρω τι με έπιασε και αποφάσισα να του κάνω αυτό το μνημόσυνο. Πάνε 13 χρόνια από τότε. Αλλά ούτε για μια στιγμή δεν απαλλάχτηκα από τις τύψεις. Τύψεις που δεν έψαξα, δεν προσπάθησα, δεν βρήκα περισσότερες ευκαιρίες να του πω πόσο τον αγαπάω και πόσο σημαντικός ήταν για μένα. Δεν ξέρω τι συμβαίνει "μετά". Αλλά θα ήθελα να πιστεύω πως βρίσκεται κάπου και με νιώθει. Είναι κάπου εκεί και με ακούει. Με ακούει να του λέω:

"Παππού μου, σ' αγαπώ πολύ"

ΥΓ.: Το ξέρω ότι ίσως θεωρηθεί ότι είμαι παρανοϊκή ή ότι οι αναμνήσεις θόλωσαν τη λογική και την κρίση μου. Δέκα λεπτά από όταν έγραψα αυτές τις σκέψεις (είμαι του hard-copy εγώ) πέρασα από το σπίτι της γιαγιάς μου να την δω. Με έστειλε στον κήπο να της μαζέψω πορτοκάλια. Σκαρφαλωμένη στο δέντρο, ανάμεσα στους πορτοκαλανθούς, τον ένιωσα. Γιατί αν ο παππούς μου ήταν άρωμα θα μύριζε σαν τις πορτοκαλιές του. Τώρα ξέρω πως όχι μόνο με άκουσε, αλλά, με τον τρόπο του, μου απάντησε κιόλας.

Άνοιξη

Χθές, μια πεταλούδα με φίλησε στη μύτη. Με βρήκε ξαπλωμένη και ανοιχτή, να περιμένω το πρώτο, της άνοιξης, φιλί. Άργησε, αλλά ήρθε.

Πρωτοβουλίες :P

1. Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;
Να βρω το μαγικό ραβδί που θα κάνει πραγματικότητα όλα τα όνειρά μου. Ή αλλιώς να κερδίσω το Joker.

2. Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
Το αναθεματισμένο το ξυπνητήρι.

3. Η μεγαλύτερη μαλακία που έχετε πει σε κάποιον και την έχει πιστέψει;
Στους γονείς μου, αλλά είναι μεγάλη ιστορία για να την επεξηγήσω εδώ. Το μόνο σίγουρο είναι πως έπρεπε να έχω πάρει Oscar ερμηνείας. Είμαι η πουτάνα άμα θέλω....

4. Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
Η αναβλητικότητα, η τεμπελιά και η αχαλίνωτη φαντασία.

5. Το βασικό ελάττωμά σας;
Η αναβλητικότητα, η τεμπελιά και η αχαλίνωτη φαντασία.

6. Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Σε αυτά που έγιναν με καλό σκοπό, αλλά με λάθος τακτική.

7. Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Με τον Νέρωνα. Burn, baby, burn!

8. Ποιοι είναι οι ήρωες σας σήμερα;
Οι άνθρωποι που έχουν την υπομονή και την επιμονή να διεκδικήσουν τα όνειρά τους και να εκπληρώσουν τους στόχους τους όσο μικροί ή μεγάλοι και αν είναι.

9. Το αγαπημένο σας ταξίδι;
Ο δρόμος. Όπου και αν οδηγεί.

10. Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Μπρόντιγκαν, Σινουέ, Ράιντ, Ρόμπινς, Αλιέντε, Πίλτσερ, Μουράτ.

11. Αγαπημένη ταινία;
Κουρδιστό πορτοκάλι.

12. Το βιβλίο που σας σημάδεψε;
Το άρωμα του ονείρου - Τομ Ρόμπινς

13. Χειρότερο τραγούδι όλων των εποχών;
Οτιδήποτε έχει γραφτεί από την μουσική επιτροπή του Je t'aime.

14. Τι νοσταλγείτε πιο πολύ απ’ όλα;
Την αθωότητα των παιδικών μου χρόνων. Κοινότυπο μεν, αληθινό δε.

15. Κανένα σοκαριστικό μυστικό έχετε;
Υπερβολικά πολλά.

16. Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
Ότι επί δύο ολόκληρα χρόνια παραμένω συγκεντρωμένη σε ένα στόχο και προσπαθώ κάθε μέρα για την εκπλήρωσή του. Με άλλα λόγια, η αλλαγή του χαρακτήρα μου σε ένα συγκεκριμένο ζήτημα που μου έχει στοιχίσει πολύ.

17. Τι θα παίρνατε μαζί σας αν ήταν να ζούσατε στο "Μικρο Σπίτι στο Λιβάδι" ;
Τσιγάρα.

18. Το αγαπημένο σας χρώμα;
Μπλέ ηλεκτρίκ.

19. Αγαπημένος τρόπος αυτοκτονίας;
Ο κατά λάθος. Καφρίλα!!

20. Το αγαπημένο σας ποτό;
Τεκίλα.

21. Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Που δεν είμαι όσο καλός άνθρωπος θα ήθελα να είμαι.

22. Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ’ όλα;
Τις κατσαρίδες.

23. Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
...Γαμώτο! Μόλις συνειδητοποίησα πόσο άδεια είναι η ζωή μου. Βασικά τίποτα. Και τα πάντα. Σκατά! Μπερδέυτηκα.

24. Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Ο θάνατος.

25. Μεγαλύτερο ψέμα;
Αλήθεια σου λέω.

26. Ποιο είναι το μότο σας;
Δεν βαριέσαι! Κι αύριο μέρα είναι. ( Η αναβλητικότητα που λέγαμε.)

27. Πως θα επιθυμούσατε να ζήσετε;
Με μαγικό ραβδί ή με δουλοπρεπές τζίνι.

28. Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
Την αλήθεια.

29. Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
Επαναπροσδιορισμού της πραγματικότητας και αυτοκαθορισμού.

Το μουσικό μου κόλλημα αυτόν τον καιρό.

I play dead by Bjork

Darling stop comfusing me
With your wishful thinking
Hopeful embraces
Don't you understand?
I have to go through this
I belong to here where
No-one cares and no-one loves
No light no air to live in
A place called hate
The city of fear
I play dead

I play dead
It stops the hurting
I play dead
And the hurting stops
It's sometimes just like sleeping
Curling up inside my private tortures
I nestle into pain
Hug suffering
Caress every ache
I play dead
It stops the hurting
I play dead


Music video

Αυλαία (Επιτέλους)

-Γιατί ξαναήρθες;
- ...
-Δεν μιλάς; Απάντησέ μου.
- ...
-Είσαι απρόσκλητος επισκέπτης εδώ. Εδώ είναι το προσωπικό μου κολαστήριο. Εδώ καλώ όποιους θέλω εγώ. Και εσένα δεν σε κάλεσε κανείς.
-Συγνώμη.
-Όχι πια συγνώμες. Έχω σιχαθεί να ακούω αυτή τη λέξη. Το μυαλό μου δεν αντιλαμβάνεται πλέον το νόημα της. Κουφια λέξη.
-Σε πόνεσα;
-Όχι.
-Αλήθεια λες;
-Ναι. Δεν με πόνεσες. Ή μάλλον δεν με πόνεσες απλώς. Έσκισες το δέρμα μου και ράντιζες με αλάτι την ανοιγμένη σάρκα μου. Και ύστερα μου έλεγες τα πιο γλυκά λόγια και μου χάιδευες τις πληγές.
-Μα σε χάιδευα!
-Και με πονούσες περισσότερο έτσι. Νομίζοντας πως έτσι με ανακούφιζες, παρέτεινες το μαρτύριό μου.
-Δεν το ήθελα.
-Τι σημαίνει δεν το ήθελα;
-Τι θα μπορούσε να σημαίνει;
-Λες δηλαδή πως η συμπεριφορά σου ήταν αποτέλεσμα σκέψης κάποιου άλλου; Λες πως σε χειραγώγησαν;
-Εμένα;! Ποτέ και κανείς! Δεν είμαι έρμαιο κανενός εγώ!
-Άρα για να κάνεις ότι έκανες το σκέφτηκες πρώτα. Και αν το σκέφτηκες και παρόλα αυτά το έπραξες, το ήθελες. Δεν έχεις δικαιολογίες πια. Αρκετά σε έχω δικαιολογήσει.
-Μα εγώ σ' αγαπώ.
-Και εγώ σ' αγαπώ. Γι' αυτό σου λέω φύγε προτού σε σιχαθώ τελείως. Θέλω να σε κρατήσω όσο το δυνατόν πιο καθαρό στη μνήμη μου.
-Δεν μπορείς...
-Δοκίμασέ με. Απλά φύγε!
-Μα αφού μ' αγαπάς!
-Ναι, αλλά όχι αρκετά. Γιατί βλέπεις αγαπάω εμένα περισσότερο από εσένα.

Τοίχοι

Ξημέρωσε και φτιάχνω ξανά παραμύθια για να έχω να κρύβομαι. Φτιάχνω εικόνες για να έχω προορισμούς. Μέσα σε τέσσερις τοίχους σαλπάρω για το άγνωστο. Από την δύση στην ανατολή και πάλι πίσω. Καράβι αγέρωχο μέσα στην τρικυμία η ελπίδα. Κι ένα ζευγάρι μάτια τυφλωμένα η συντροφιά.

Χειροποίητες χιλοπίτες (το έδεσμα)

Μία πολύ αγαπημένη μου κυρία, που όμως αν και ελληνίδα μεγάλωσε και έζησε για πολλά χρόνια στο εξωτερικό και επομένως δεν μιλάει καλά ελληνικά, ήρθε να κάνει επίσκεψη στο σπίτι μου. Έφερε διάφορα πεσκέσια, ανάμεσα στα οποία και χειροποίητες χιλοπίτες. Η συζήτηση μεταξύ μας:
-Σου έφερα και χιλοπίτες.
-Αχ κυρία Ζωή, δεν ήταν ανάγκη.
-Τις φτιάχνει ένας ανιψιός μου σε μια μικρή μονάδα που έχει.
-Ααα, πολύ ωραία.
-Είναι χειροποίητες!
-Μα δεν μου φαίνονται χειροποίητες κυρία Ζωή.
-Όχι αλήθεια, η συνταγή είναι από την Χειροποία.
- ....?

Έχω χάσει το μπαλάκι; Ποιό μπαλάκι;

Προφανώς έχουν αγριέψει τα πράγματα. Αλλιώς δεν μπορώ να το κατανοήσω. Γιατί φοβόμαστε να δείξουμε στους άλλους ότι τους συμπαθούμε; Διαρκώς κρατάμε πισινές. Είναι πιθανό στο παρελθόν να την έχουμε πατήσει και να φοβόμαστε να ανοιχτούμε. Αλλά ειλικρινά, δεν ξέρω κατά πόσο μου αρέσει να ζω φυλακισμένη σε ένα καβούκι. Δεν λέω! Προσφέρει προστασία, αλλά περιορίζει το εύρος κινήσεων. Περιορίζει την έκφραση των πραγματικών δυνατοτήτων μας. Ίσως να τα σκέφτομαι αυτά για να μην απογοητεύομαι. Ότι δηλαδή, οι άνθρωποι φοβούνται να δώσουν και όχι ότι είναι κενοί συναισθημάτων και άρα ανίκανοι να δώσουν. Όμως τα συναισθήματα είναι σαν τα χρήματα. Αν δεν τα χρησιμοποιήσεις, η αξία τους αλλά και η ουσία τους, δεν είναι άλλη από απλά κομμάτια χρωματιστό χαρτί. Τι να το κάνω να σε αγαπάω, όταν δεν γίνεσαι αποδέκτης της αγάπης μου; Και δεν εννοώ ερωτικά μόνο. Ποιό είναι το νόημα να συμπαθώ κάποιον και να μην δίνω στον εαυτό μου τη δυνατότητα, (θες από φόβο μην παρεξηγηθώ; θες για να μην πληγωθώ;) να το εκφράσει έμπρακτα.
Πρόσφατα έκανα μια άτυπη κοινωνιολογική έρευνα. Από εκείνες που κάνεις όταν αράζεις κάπου με ένα ποτάκι στο χέρι και παρακολουθείς τον κόσμο γύρω σου. Σάββατο βράδυ. Στο οπτικό μου πεδίο παίζαν, στάνταρ, 20-25 άτομα. Κάποιοι σταθεροί, κάποιοι διερχόμενοι. Από τους 25, οι 22 ήταν άντρες και maximum 3 ήταν γυναίκες. Κόλλησα και για ώρα μέτραγα γυναίκες στο "πλάνο". Ποτέ πάνω από 3 ταυτόχρονα. Και αυτές ήταν ζευγαρωμένες ή παρεάκι με άλλη κοπέλα. Άντρες - άντρες - άντρες. Και όλοι στην μεταξύ τους παρέα και μόνο. Πέρναγε κάποιο καλό "κομμάτι" κοίταζαν, χασκογελούσαν μόνοι τους και τέρμα. Ούτε να προσπαθήσουν να μιλήσουν, ούτε να προσεγγίσουν. Τίποτα.
Και όχι πως οι γυναίκες πάνε πίσω. Ξινισμένες, ψηλομύτες, με δήθεν αέρα ντίβας, κάνεις να τις πλησιάσεις και πέφτουν να σε φάνε που τόλμησες-παλιολεχρίτη-να-μου-μιλήσεις-έχεις-δει-τη-μούρη-σου-στον-
καθρέφτη-που-θες-και-καμάκι. Κορίτσια συνέλθετε!!! Το παραμύθι με τον γαλάζιο πρίγκηπα πάνω στο λευκό άτι το έζησε η Χιονάτη, η Σταχτοπούτα και η Ποκαχόντας και εκεί μας τελείωσε. Όταν ευνουχίζεις τον άλλον μην περιμένεις και πολλά-πολλά. Το κυνήγι και η τεστοστερόνη πάνε πακέτο. Και τεστοστερόνη χωρίς όρχεις δεν βρίσκεις.
Δεν θα ήθελα να παρεξηγηθώ. Δεν μιλάω για γκομενικές ιστορίες μόνο. Μιλάω και για να κάνεις απλές γνωριμίες. Να πεις καμιά μαλακία, να κάνεις χαβαλέ, να περάσεις όμορφα βρε αδερφε! Το να ενσωματωθούν δυο παρέες είναι πιο δύσκολο από το να κουμπάριαζε ένα ρώσος με έναν αμερικάνο επί ψυχρού πολέμου! Γιατί ρε παιδιά τόσος φόβος; Γιατί τόσος φόβος τη στιγμή που υπάρχει τόση μοναξιά εκεί έξω; Έχω φτάσει στο σημείο να πιστεύω πως κάτι δεν έχω καταλάβει καλά για το πως λειτουργεί ο κόσμος. Αν έτσι λειτουργεί η μηχανή και έγω είμαι απλά το γρανάζι που έχει βγει εκτός, τι να πω; Σας ζητώ συγνώμη για την τόση άσκοπη φλυαρία. Αλλά αν και άλλοι νιώθουν εκτός τόπου και χρόνου, μήπως θα έπρεπε να αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούμε εμείς σαν άτομα, ώστε σε μεγαλύτερο επίπεδο να ξαναστήσουμε τη μηχανή με γνώμονα την κάλυψη των αναγκών και την ολοκλήρωσή μας και όχι την κάλπικη σιγουριά των προσωπείων;



ΥΣ.: Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ευχαριστήσω την φίλη μου την Έφη Τ. , η οποία υπήρξε συν-ερευνήτριά μου εκείνο το Σάββατο. Ένα ευχαριστώ γιατί έχει υπάρξει στήριγμα, συντροφιά, ξέσπασμά τόσο στις καλές όσο και στις κακές στιγμές. Μπορεί να κρατάει βούρδουλα καμιά φορά, αλλά προτιμώ τον βούρδουλα της αλήθειας, παρά τα ζαχαρωμένα λόγια του ψέμματος.

Συγχρονισμός

Έχω πρόβλημα συγχρονισμού. Οτιδήποτε καλό, μου συμβαίνει προτού το θελήσω ή εφόσον έχω αποφασίσει πως κουράστηκα να το κυνηγάω και δεν το θέλω πια. Δεν ξέρω αν αυτό αποτελεί κάποια εξειδίκευση σε κάποιο από τους νόμους του Μέρφυ, αλλά ειλικρινά κουράστηκα. Έλεος πια!

Puppet

Είμαι μια μαριονέτα. Ο μόνος λόγος και σκοπός της ύπαρξής μου είναι να σας διασκεδάζω. Ανεβασμένη σε μια φωτισμένη σκηνή να διηγούμαι παραμύθια, να γελάω, να σκοντάφτω, να κλαίω, να πονάω. Να ζω τις ζωές που δεν ζήσατε εσείς για εσάς. Προς δική σας τέρψη και ψυχαγωγία. Αν δεν ήταν για εσάς θα ήμουν απλώς ένα κουβάρι ξύλινα μέλη και σκοινιά. Άψυχη. Ανύπαρκτη. Τιποτένια.
Κοίτομαι σκονισμένη. Σκουριά μολύνει τις αρθρώσεις μου. Σαράκι τρώει το κορμί μου. Μα είμαι πάντα πρόθυμη να δώσω μία ακόμα παράσταση. Έστω και για έναν, μόνο, θεατή.

Το έλεος

Η παρατήρηση αυτή έγινε απόψε το βράδυ που είχα βγει με την παρέα μου για ποτάκι. Ακόμα δεν είχαμε πιεί και συζητούσαμε για το sex και για περίεργα γούστα. Η απόλυτη ατάκα:

"Φαντάζεσαι μαλακία? Να είσαι κοπρολάγνος και να έχεις δυσκοιλιότητα???"

Το έλεος!!!!

Το κάλος (ή ο κάλος) της ελληνικής παιδείας

Καταλήψεις. Χάνω το χειμερινό εξάμηνο. Ή τουλάχιστον έτσι μου είπαν. Δεν μπήκα καν στον κόπο να πάω να πάρω όλα τα βιβλία (εκ των υστέρων κατάλαβα πως έκανα μεγάλη βλακεία). Φτάνει πάσχα, δεν έχω γραφτεί ακόμα στο επόμενο εξάμηνο και μαθαίνω πως επιστρέφοντας από τις γιορτές ανοίγουμε, θα κάνουμε μια εβδομάδα μάθημα και μετά εξεταστική. 17/04-30/04. Δεν έχω βιβλία, δεν έχω διαβάσει και σε 8 ημέρες από σήμερα ΓΡΑΦΩ!!! Επίσης μετά το πέρας της εξεταστικής (δίνω μόνο τα εργαστήρια) ξεκινάμε μαθήματα του επόμενου εξαμήνου, αλλά τον Ιούνιο θα δώσω, σε μονή εξεταστική, τις θεωρίες του χειμερινού, ενώ το Σεπτέμβρη, σε διπλή εξεταστική, όλα του εαρινού εξαμήνου. Και αναρωτιέμαι: Εγώ έχω χάσει επεισόδια και όλα αυτά μου φαίνονται παράλογα ή όντως υπάρχει κάτι σάπιο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας?


ΥΣ: Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ξεκινήσω ένα poll. Απαντήστε στα comments με:
A, αν θεωρείτε ότι εγώ έχω χάσει επεισόδια, και
Β, αν θεωρείτε ότι το ελληνικό σύστημα "παιδείας" είναι για το πέος.
Μετά από κλήρωση που θα γίνει, ένας υπερτυχερός θα κερδίσει μια φουσκωτή κούκλα (ομοίωμα της Μαριέτας) που θα του χαρίσει άπειρες ώρες απόλαυσης. Σαν προσφορά του μαγαζιού, ειδικά για τους απρόσεχτους, η προσφορά περιλαμβάνει και 2 κουτάκια με ειδικά μπαλώματα καθώς και μια συσκευασία γίγας με oil -free λιπαντικό.

Νυχτερινό ξύπνημα #1

Είχα βγει για ψώνια σήμερα και στον δρόμο που περπατούσα συνάντησα μια κοπέλα (πιθανότατα τσιγγάνα, αν κρίνω από την συνολική αμφίεσή της) με το πρόσωπό της παραμορφωμένο. *Ανάσα* Έμοιαζε λες και κάποιος το είχε κάψει και τεμαχίσει; λες και κάποιος έπαιζε με παζλ και επίτηδες (και με το ζόρι!) ταίριαζε τα πιο ασύνδετα κομμάτια μεταξύ τους. Κάποια κομμάτια φαίνεται θα παράπεσαν στο παιχνίδι, μιας και δήλωναν την απουσία τους από την θέση τους (ή τέλοσπάντων από οποιαδήποτε θέση) με τον πιο κραυγαλέο τρόπο. *Ανάσα* Η μοίρα είχε ασελγήσει πάνω στο προσωπό της. Και έμεινα να το κοιτάζω. Μου κόπηκαν τα πόδια, στέγνωσε το στόμα μου και έμεινα να κοιτάζω. Δεν ήταν οίκτος, ήταν καννιβαλισμός. *Ανάσα* Ένιωσα κάποιο σκοτεινό κομμάτι της ψυχής μου να γουργουρίζει ευχαριστημένα. Με παράλογη, απάνθρωπη αναισθησία τάισα τεμαχισμένες σάρκες, καμμένες σάρκες τον αδηφάγο νάρκισσο μέσα μου. *Ανάσα* Η κοπέλα πέρασε και εγώ παρέμεινα ακίνητη, χαμένη στις σκέψεις μου, στον αποτροπιασμό και την ματαιοδοξία μου για μερικά δευτερόλεπτα ακόμα, μέχρι να επανέλθω στην πραγματικότητα και να αντικρίσω κάποιον να με κοιτάει μέσα από μια βιτρίνα. *Ανάσα* "Πόση ασχήμια θα δω σήμερα?", σκέφτηκα , μα ευθύς συνειδητοποίησα πως κοίταζα μόνο το είδωλό μου *Ανάσα* *Ανάσα* *Ανάσα* πάνω στα τζάμια ενός μαγαζιού. Όχι, δεν είμαι κανένα τέρας. Σε γενικές γραμμές είμαι μια φυσιολογική κοπέλα. Μόνο που μες στο τζάμι δεν είδα μόνο τη φάτσα μου. Είδα και την ψυχή μου. Την ένιωσα να αναδεύεται και να βογγάει. Να προσπαθεί να ξεχειλήσει από τους πόρους μου, να πλυμμηρίσει το είναι μου, να καταλάβει την μορφή μου. Ένιωσα άρρωστη. Είχα ιδρώσει και τρεκλίζοντας *Ανάσα* πήρα ταξί για να επιστρέψω σπίτι. Η ψυχή μου θα χρειαστεί καιρό για να γειάνει. Την μόλυνα με σάπιες "τροφές" για χρόνια τώρα. Δεν ξέρω αν το να γράφω χαζά, μικρά αποκυήματα της φαντασίας μου, αν το να γράφω χαζές μικρές ιστορίες σαν κι αυτή που με ξύπνησε απόψε το βράδυ τραβώντας με από το χέρι να καθίσω να την διηγηθώ, θα με βοηθήσει. Αν την δείτε αναρτημένη στο blog μου, μάλλον αυτό θα πιστεύω... *Ανάσα*

Έρημος

Ποιός ξέρει τι συμβαίνει στον εγκέφαλο εκείνων που έχουν χαθεί στην έρημο και τρελαμένοι από την κούραση και την δίψα αρχίζουν να βλέπουν αντικατοπτρισμούς? Ποιά σούπα χημικών ουσιών βγάζει εκτός λειτουργίας τους νευροδιαβιβαστές και εκεί που υπάρχει μόνο καυτή άμμος βλέπουμε οάσεις και ελπίδες? Είναι οφθαλμαπάτη? Διάθλαση του φωτός? Ένστικτο αυτοσυντήρησης? Ότι και να είναι, δεν αλλάζει την υλική υπόσταση των πραγμάτων. Η άμμος παραμένει άμμος, η δίψα παραμένει δίψα. Μόνο η ελπίδα αλλάζει και γίνεται απελπισία. Προσωρινά τουλάχιστον, μιας και το όραμα θα επαναληφθεί ξανά και ξανά, τόσο πειστικό, ώστε να κινητοποιήσει και τα τελευταία αποθέματα δυνάμεων και να μας κάνει να σύρουμε τα βήματά μας στους αφιλόξενους αμμόλοφους. Το αν η περιπλάνηση θα είναι μάταιη (και κατά συνέπεια μοιραία) ή αν θα οδηγήσει σε κάποια όαση ή ακόμα καλύτερα εκτός ερήμου είναι καθαρά ζήτημα τύχης. Πιστεύεις στην τύχη σου τόσο πολύ ώστε να ρισκάρεις τη ζωή σου? Κι αν δεν ρισκάρεις? Τι θα κάνεις? Θα παραμείνεις στάσιμος? Για πόσο? Πιθανότατα για μια αιωνιότητα μιας και τα ανθρώπινα κόκκαλα δεν συνηθίζουν να πηγαίνουν βόλτα μόνα τους.

Untitled

Βυθίζω το κεφάλι στο νερό για να αναπνεύσω. Κρατάω το μαχαίρι από την λάμα. Μαθαίνω να ματώνω. Ζωγραφίζω στις μελανίες μου φτερά. Και σε σκοτώνω προτού κάνεις νεκροψία στα όνειρά μου. Δυο σφαίρες. Eίναι το ελάχιστο που σου αξίζει.

Οι προσδοκίες, η δυστυχία και το αταίριαστο σετάκι καναπέ.

Ο Τομ Ρόμπινς (που παρεμπιπτόντως είναι ένας από τους αγαπημένους μου συγγραφείς) αναφέρει σε κάποια φάση πως η δυστυχία είναι η υπέρτατη μορφή της αυτόενασχόλησης. Συγκεκριμένα στο βιβλίο του «Το άρωμα του ονείρου», μέσα από τα λόγια που έβαλε στο στόμα του Δρ. Γουίγκς Ντανυμπόυ, ιδρυτή του «Τελευταίου Γέλιου», αναφέρει:
«Όταν δεν είσαι ευτυχισμένος, φτάνεις να δίνεις μεγάλη σημασία στον εαυτό σου και αρχίζεις να τον παίρνεις πολύ στα σοβαρά. Οι πραγματικά ευτυχισμένοι άνθρωποι, εννοώ δηλαδή, οι άνθρωποι που αληθινά γουστάρουν τους εαυτούς τους, δεν σκέφτονται τόσο πολύ τους εαυτούς τους. Ο δυστυχισμένος αγανακτεί όταν προσπαθείς να τον ευθυμήσεις γιατί αυτό σημαίνει πως πρέπει να πάψει ν’ ασχολείται με τον εαυτό του και να αρχίσει να προσέχει τον κόσμο ολόκληρο.»
Όλα ωραία μέχρι εδώ. Θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί του. Μα δεν αρκεί μόνο αυτό. Όχι μόνο γουστάρουμε την δυστυχία, τη μιζέρια και την μεμψιμοιρία που την συνοδεύουν, αλλά (και εδώ είναι το ωραίο!) τη δυστυχία την προκαλούμε μόνοι μας. Κανείς, πέραν του εαυτού μας, δεν είναι σε θέση να μας κάνει δυστυχισμένους. Γιατί οι προσδοκίες μας, και μόνο αυτές, μας ανυψώσουν στα ουράνια αν εκπληρωθούν ή μας ρίχνουν στα τάρταρα αν αποτύχουμε να τις αγγίξουμε. Τα πάντα είναι μέσα στο μυαλό μας. Ο γκόμενος είναι μαλάκας, ο εργοδότης κόπανος, οι γονείς σπαστικοί, οι φίλοι/ές ανάξιοι εμπιστοσύνης, ο υπάλληλος στον γκισέ ένα πραγματικό αρχίδι, το πορτοφόλι άδειο και η καινούρια βαφή είναι τρεις τόνους πιο ανοιχτή και πρέπει να παστωθείς με make-up για να μην μοιάζεις ψόφια. Είναι αλήθεια όμως όλα αυτά? Και αξίζει να είναι κανείς δυστυχισμένος για τέτοιους λόγους?
Οι σχέσεις είναι σαν ένα μεγάλο πολυκατάστημα, στυλ ΙΚΕΑ. Βλέπεις την έκθεση όπου όλα είναι μελετημένα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια και αποφασίζεις τι σου αρέσει, τι θα ψωνίσεις. Πηγαίνεις στην αποθήκη, παίρνεις τα είδη που επιθυμείς, περνάς από το ταμείο, ΠΛΗΡΩΝΕΙΣ και πας σπιτάκι σου να συναρμολογήσεις το μαραφέτι που αγόρασες. Οϊμέ! Τι δυστυχία!!! Η βιβλιοθήκη καλύπτει τους διακόπτες και το χρώμα του καναπέ ΔΕΝ ταιριάζει με τις κουρτίνες. Σου μένει είτε να τα φουντάρεις από το παράθυρο ή να επαναπροσδιορίσεις τον χώρο σου. (Η επιλογή να τα επιστρέψεις στο κατάστημα δεν ισχύει ούτε για την ζωή ούτε για το ΙΚΕΑ. Άπαξ και ανοίξεις την συσκευασία … λούσου τα!) Και δώσ’ του μεσάνυχτα να αλλάζεις την διαρρύθμιση του σαλονιού (που σε βόλευε απίστευτα) και να κινδυνεύεις λόγω θορύβου να σου κάνουν έξωση. Και ο λόγος που επιλέγεις να χωθείς στα σκατά είναι ότι τα πλήρωσες τα ρημάδια και δεν θες να πάνε τα λεφτά σου τζάμπα.. Έτσι είναι και με τις σχέσεις (ερωτικές, επαγγελματικές, φιλικές κτλ). Όταν φτάσεις στο σημείο να ανακαλύψεις ότι ο άλλος δεν σου κάνει, έχεις ήδη ξοδέψει πολύ κόπο και ενέργεια στο να στήσεις την σχέση, ώστε αναγκάζεσαι να συμβιβαστείς και να επαναπροσδιορίσεις την ζωή σου προκειμένου να τον χωρέσεις, όσο βολικά και άνετα κι αν ήταν πριν τα πράγματα. Και ο άλλος δεν φταίει περισσότερο από ότι φταίει ο καναπές που τελικά είναι πράσινο lemongrass και όχι βεραμάν. Δεν φταίει ο άλλος που είναι μαλάκας. Φταις εσύ που αφενός δεν το είδες εγκαίρως και που παρ’ αυτά και ενάντια σε κάθε λογική τον έκανες στο μυαλό σου θεό και περίμενες να είναι κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είναι.
Δεν λέω να μην έχουμε απαιτήσεις. Αυτό που λέω είναι να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας και τις ανάγκες μας. Και κυρίως πριν από οποιαδήποτε «αγορά» να το έχουμε ψάξει πολύ καλά το ζήτημα. Και ας μην συμβιβαζόμαστε τόσο εύκολα. Το να χρυσώνεις το χάπι δεν το κάνει λιγότερο δύσκολο στην κατάποση ή λιγότερο δύσπεπτο.
Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα νιώσουμε αδικημένοι, ταπεινωμένοι, παραγκωνισμένοι και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο εις –μένοι, ας σκεφτούμε πως δεν μας φταίει κανείς άλλος πέρα από την ίδια την αφεντιά μας, τις προσδοκίες μας και τους συμβιβασμούς που κάνουμε προκειμένου να τις εκπληρώσουμε. Έτσι όμως το όνειρο δεν έχει ήδη χαλάσει?

-Τι ζώο που είσαι!!

Οι άνθρωποι είναι τα χειρότερα κτήνη. Αιμοσταγείς οντότητες που περιμένουν την παραμικρή ρωγμή, την παραμικρή ένδειξη αδυναμίας για να χυμήξουν και να σε κατασπαράξουν. Για να επιβιώσεις πρέπει να είσαι ταμπουρωμένος, πάνοπλος και σε διαρκή εγρήγορση, έτοιμος ανά πάσα στιγμή να χυμήξεις εσύ πρώτος. Να φας προτού φαγωθείς.
Στις «ζούγκλες του Νίγηρα και της Ναμίμπιας» όμως, τα πράγματα είναι πιο απλά. Υπάρχει ιεραρχία. Ξέρεις από ποιόν κινδυνεύεις, ξέρεις ποιος ορέγεται να δειπνήσει με τα σωθικά σου. Οι άνθρωποι, αντιθέτως, είναι ύπουλοι. Δεν θα σε πάρουν στο κυνήγι ξεκάθαρα. Θα έρθουν κοντά σου φορώντας το πιο όμορφό τους χαμόγελο και θα σου φέρουν δώρο την επικοινωνία, την κατανόηση. Και όταν εσύ χάψεις το παραμύθι και πλησιάσεις, όταν ετοιμάζεσαι να αντιπροσφέρεις τα δώρα, προτού καλά-καλά το καταλάβεις βρίσκεσαι να κολυμπάς στα γαστρικά τους υγρά.
Δεν θα θιχτώ ποτέ ξανά αν κάποιος με αποκαλέσει «ζώο». Θα τον ευχαριστήσω και θα ξέρω βαθειά μέσα μου πως σαν ζώο είμαι καλύτερος άνθρωπος από αυτόν.
Υ.Γ.: Ευχαριστώ τους Ν. Γ. Σ. Σ. Δ. για τις ευκαιρίες που μου έδωσαν με την συμπεριφορά τους να προβληματιστώ. Όχι παιδιά, δεν είστε ζώα. Πολύς σας πέφτει ο τίτλος…

Επαναπροσδιοριστικές πράξεις ωριμότητας (ή σαπίλας)

• Να μάθω επιτέλους πως δεν είναι όλοι οι άνθρωποι καλοί και άξιοι εμπιστοσύνης.

• Να μην περιμένω τίποτα και από κανέναν, πέραν από τον εαυτό μου, από τον οποίο πρέπει να περιμένω και να απαιτώ τα πάντα.

• Να πάψω να κουβαλάω το σαραβαλιασμένο γάμο των γονιών μου στις πλάτες μου. Δεν είναι δικός μου σταυρός, ας τον κουβαλήσουν οι άμεσα ενδιαφερόμενοι.

• Να αποκτήσω πειθαρχία τόσο στο πνεύμα όσο και στο σώμα μου.

• Να πάψω να κάνω τον κλόουν. Ας μην περιμένω να με πάρουν στα σοβαρά όταν κάνω την μαϊμού και κρεμιέμαι από το φωτιστικό.

• Να μην πληγώνω τους ανθρώπους που με αγαπάνε, αλλά να μην πορεύομαι στην ζωή μου αποκλειστικά βάση των δικών τους «θέλω».

• Να βρω ισορροπία μεταξύ στον ενήλικα και το παιδί μέσα μου. Δεν είναι όλες οι ώρες για ξινίλα, αλλά ούτε και για «κου-πε-πέ».

• Να μην ξεχνάω να ευχαριστώ τον Θεό κάθε μέρα για όσα διαθέτω. Η αχαριστία είναι κακό πράγμα.

Το αλκοόλ και φιλοσοφικό-σεξουαλικές απορίες σχετικές με το DNA.

Εάν θεωρήσουμε τον άνθρωπο ως μια οντότητα μοναδική, του οποίου η μοναδικότητα καθορίζεται αποκλειστικά και μόνο από την αλληλουχία των νουκλεοτιδίων στην έλικα του γενετικού του κώδικα, αποξενωμένο από ψυχικά ενδύματα, εμπειρίες και κάθε τι άλλο επίκτητο, κλωνοποιόντας κάποιον έχεις τον «κάποιον» και τον εαυτό του. Έχεις τον ίδιο άνθρωπο εις διπλούν. Βάση αυτής της παραδοχής (ορθής ή όχι δεν μας απασχολεί σε αυτή την φάση) έρχεται η εξής βουτηγμένη στο αλκοόλ ερώτηση: Αν κάνεις sex με τον κλώνο σου, αυτό εμπίπτει στην κατηγορία του αυνανισμού?

ΥΣ.: Όοοοοχι, δεν είχαμε πιει ένα σκασμό τεκίλα. Μα πως σας πέρασε κάτι τέτοιο από το μυαλό??

Η Περσεφόνη και τα cheats.

Κάθε gamer που σέβεται τον εαυτό του θα ιδρώσει, θα συνθλίψει τον εγκέφαλό του, θα χτυπήσει το κεφάλι του στον τοίχο προτού μπει στον πειρασμό να χρησιμοποιήσει cheats, walkthroughs και γενικά άλλα τέτοιου είδους spoilers. Η Περσεφόνη δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Κάθε άλλο. Προτού καν εγκαταστήσει το παιχνίδι, έχει κατεβάσει τους κωδικούς και τις λοιπές ιστορίες. Δεν θα μπει καν στην διαδικασία να ξεκινήσει να παίζει το παιχνίδι μόνη της. Θα αντιγράψει το παιχνίδι βήμα – βήμα. Και θα βρει απίστευτη ευχαρίστηση από αυτό. (Το πώς μην με ρωτάτε. Δεν το γνωρίζω.) Έχει απίστευτη περιέργεια να δει τι γίνεται παρακάτω, αλλά της λείπει η υπομονή του να ανακαλύψει την συνέχεια μόνη της, ενδεχομένως μέσα από τα λάθη της. Και έχει να κοκορεύεται πως έχει τερματίσει ένα σωρό παιχνίδια. Την ψιλιάστηκα όταν μου είπε πως τερμάτισε το Schism σε τέσσερις μέρες. Γιατί παίζει τότε, θα με ρωτήσετε και θα σας απαντήσω πως αυτή είναι μια πολύ ωραία ερώτηση. (Μπράβο σας!). Για να σκοτώσει τον αηδιαστικά, σαν κάποιο εντερικό παράσιτο, επιμηκυμένο ελεύθερο χρόνο της, γιατί τα ναρκωτικά είναι παράνομα και κοστίζουν, γιατί σε αντίθεση με τα ναρκωτικά και ειδικά με τον τρόπο που παίζει καίει πολύ λιγότερα εγκεφαλικά κύτταρα.
Το κακό είναι πως σαν την Περσεφόνη υπάρχουν πολλοί. Αλλά το έχουν προχωρήσει ένα βήμα παρακάτω. Γιατί παίζουν εκ του ασφαλούς και στην ζωή. Είναι οι άνθρωποι που φοβούνται να ρισκάρουν. Είναι οι άνθρωποι που θέλουν να ξέρουν που βαδίζουν προτού κάνουν ένα βήμα. Δεν λέω πως είναι κακό να φοβάσαι. Αντιθέτως είναι λογικό. Αλλά αν δεν φας τα μούτρα σου, δεν ξέρεις πόσο ωραίο είναι να στέκεσαι στα πόδια σου και ας μοιάζει το χαμόγελό σου σαν κλασικό σταυρόλεξο. Δεν με πειράζει να τρώω τα μούτρα μου και ας φτύνω τα δόντια μου κάθε φορά. Γιατί όταν περπατάω, προτιμώ να κοιτάζω τον ουρανό, παρά να ελέγχω για τυχόν πεζοδρομιακές κακοτεχνίες. Γιατί αν κοιτάζεις πάντα χαμηλά, χάνεις το γκομενάκι που θα σου χαμογελάσει. Και τελικά αυτή δεν είναι η ομορφιά της ζωής?

Της Μαρίας το μ…ί! (Και της άσχημης και της όμορφης)

«Ζητείται νέα, ευπαρουσίαστη, προϋπηρεσία απαραίτητη»
Ωραία! Μου εξηγεί κάποιος τι σημαίνει ευπαρουσίαστη?! Ψάχνω για δουλειά, βγάζω τα ματάκια μου να μελετάω αγγελίες επί αγγελιών, για να σκοντάφτω διαρκώς στη λέξη «ευπαρουσίαστη». Και προσπερνάω. Δηλαδή τι? Θα πάω σε συνέντευξη και θα κριθώ για την εμφάνισή μου και όχι για τα προσόντα και την αποτελεσματικότητά μου? Δεν πάω για Miss Κόσμος, φίλε! Δουλειά ψάχνω να βρω. Και τα μπάζα έχουν δικαίωμα στην εργασία. Τα οποία αποκλεισμένα από τον ιδιωτικό τομέα έχουν κατακλύσει τον δημόσιο. Που για να μπεις δεν αρκεί να είσαι μπάζο. Πρέπει να έχεις και το σχετικό «δοντάκι». Οπότε και πάλι υπολείπομαι των απαραίτητων «προσόντων».
Ζήτημα 2ο: Προϋπηρεσία απαραίτητη
Σχεδόν όλοι, για να μην πω όλοι, ζητάνε προϋπηρεσία. Εάν σε κάποιο κλάδο δεν είχες την τύχη να εργαστείς παλαιότερα, απλά δεν έχεις κανένα δικαίωμα να εργαστείς. Και η ερώτηση είναι η εξής: Αν κάποιος δεν με εμπιστευτεί χωρίς προηγούμενη εμπειρία, εγώ πως θα την αποκτήσω αυτή την ρημάδα την εμπειρία? ε? Ε?

Οι συνέπειες του στρουθοκαμηλισμού

Ο στρουθοκαμηλισμός είναι μια ιδιαιτέρως διαδεδομένη τακτική, που στην περίπτωσή μου τείνει να γίνει πάγια. Ή τουλάχιστον ήταν πάγια τακτική μέχρι πρόσφατα, οπότε και μέσω μιας τραυματικής εμπειρίας, μου έγινε μια τρομερή αποκάλυψη.

Όσο σίγουρος και ασφαλής και αν νιώθεις, όταν χώνεις το κεφάλι σου στο χώμα, αφήνεις τα νώτα σου εκτεθειμένα! Τον τρως, και δεν κατάλαβες ούτε πως τον έφαγες, ούτε από ποιόν τον έφαγες. Συμπέρασμα: Ξυπνάτε, κοιτάτε γύρω σας, αλλιώς… καλή σας όρεξη!!!

Άλφα

Ξεκινάω. Για άλλη μια φορά. Έχω μάθει να μην φοβάμαι την αποτυχία. Ή μάλλον είμαι τόσο συνηθισμένη στην αποτυχία που ο οργανισμός μου έχει αναπτύξει ειδικές άμυνες. Ναι κυρίες και κύριοι!!! Έχω ανοσία στην αποτυχία! Θα φάω το "χαστούκι" μου, θα φέρω σβούρες, θα παραπατήσω, αλλά θα ξανασταθώ στα πόδια μου, θα βολέψω στο κεφάλι μου το τσαλακωμένο χάρτινο στέμμα της πριγκήπισσας που ποτέ δεν ήμουν και θα κοιτάξω μπροστά.

Κοιτάω μπροστά λοιπόν. Και αρχίζω πάλι από την αρχή. Δεν θα μάθω από τα λάθη μου. Αρνούμαι πεισματικά. Γιατί τα λάθη μου τα γουστάρω. Γιατί τα λάθη μου είμαι εγώ.